...και μια μόνο ταπεινή σκέψη μας, δεν θα την λησμονήσει ποτέ ο Θεός!

Μαθητής: 

Γιατί, πάτερ, ἐνῶ πέρασαν πέντε ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τότε ποῦ ἦρθα στό μοναστήρι, πέντε χρόνια γεμάτα σκληρούς ἀγῶνες νά διορθώσω τόν ἑαυτό μου, τώρα ἀντιλαμβάνομαι ὅτι συμβαίνει τό ἄκρως ἀντίθετο; Ὅτι δηλαδή, ἔγινα χειρότερος• πράγμα πού τό μαρτυροῦν οἱ ἀπερίσκεπτες ἐνέργειές μου, ἡ παγωμένη καρδιά μου καί ἡ δειλία μου;

Γέρων: 

Πολύ λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού, μέσα σέ λίγο χρονικό διάστημα, πέταξαν ψηλά στούς πνευματικούς αἰθέρες μέ τά φτερά τῆς πίστεως καί τῶν ἀρετῶν, ἤ πού αἰσθάνθηκαν μέσα τούς τήν αἰώνια ἐπαγγελία τῆς μακαρίας ἐλπίδος καί τόν ἀρραβώνα τῆς μελλούσης δόξης. Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού, μετά ἀπό ἀδιάκοπους ἀγῶνες, γεύθηκαν μυστικά, μέσα τους, τήν μελλοντική παρηγοριά καί ἀνταμοιβή- ἤ πού ὀσφράνθηκαν τά ἄνθη τῶν ἀγαθῶν ἐν Χριστῷ ἔργων τους, τά ὁποία παρέχουν τήν ἐλπίδα μίας πλούσιας ἐσοδείας στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, στό οὐρανό.

Μά ὑπάρχουν καί ἄλλοι, πού δέν θά ἀξιωθοῦν ποτέ νά γευθοῦν κάτι ἀπό αὐτά. Σέ ὅλη τους τήν ἐπίγεια Ζωή. Ἐπειδή ἔτσι τό θέλει ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μας.

Ποῦ πάντοτε μᾶς δίδει, ὅσα εἶναι γιά τό συμφέρον μας. Γιατί ἐμεῖς εἴμαστε νήπια. Καί δέν μποροῦμε νά ἐννοήσωμε τά κρίματα Ἐκείνου, πού κυβερνᾶ τόν κόσμο, ὁλόκληρο. Καί ἔτσι, Τοῦ Ζητᾶμε πράγματα, πού, ἄν καί θά μποροῦσαν νά ὑπηρετήσουν τήν σωτηρία μας, ἐμᾶς θά μᾶς ἔβλαπταν, γιατί θά τά χρησιμοποιούσαμε κατά τρόπο ἐπιζήμιο. Γι` αὐτό, ὁ στοργικός Πατέρας μας δέν μᾶς ἀφήνει νά γευθοῦμε ὅλα τά χαρίσματά Του πού συντελοῦν στήν σωτηρία. Ἐπειδή μπορεῖ νά μᾶς γίνουν αἰτία ἀπώλειας!

Τί θά γινόταν, ἄν ὁ Θεός, ποῦ ὅλα τά γνωρίζει, ἐκπλήρωνε τόν κάθε μας πόθο;

Ἐγώ νομίζω, χωρίς ὅμως νά εἶμαι καί σίγουρος γι' αὐτό, ὅτι τότε ὅλος ὁ κόσμος θά χανόταν! Ὁ Θεός δέν ἀπορρίπτει τίς προσευχές τῶν ἐκλεκτῶν Του. Μά καί δέν ἐκπληρώνει ὅλα τά αἰτήματά τους. Καί αὐτό, ἐπειδή φροντίζει γιά ὅλα μέ τόν πιό καλό τρόπο.

Καί μή ξεχνᾶς ποτέ, ὅτι οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν, χωρίς νά προσέχουν τόν ἑαυτό τους, δέν γίνονται ποτέ ἄξιοι νά τούς ἐπισκεφθῆ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν ποτέ βρεθοῦν ἄξιοι τέτοιων δωρεῶν, χάρις στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί μόνο, τοῦτο συμβαίνει λίγο πρίν ἀπό τό τέλος τῆς ζωῆς τους.

Λές, ὅτι δέν ἔχεις κάμει καμμιά πνευματική προκοπή μέχρι τώρα, ἐπειδή αὐτό διαπιστώνεις!

Δέν ἔχεις δίκιο. Μόνο τά αἰσθήματα αὐτά μποροῦν νά σπείρουν τήν ἀληθινή ταπείνωση μέσα στήν καρδιά σου. Καί ὅταν ἀποκτήσεις πραγματική συναίσθηση, ὅτι στερεῖσαι καρπῶν πνευματικῶν, τότε μόνο θά τό καταλάβεις καλά ὅτι πρέπει νά καταβάλεις ἀμείωτη προσπάθεια νά βιάσεις τόν ἑαυτό σου, χάριν τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν διαπιστώνουμε, ὅτι ὑστεροῦμε σέ ἀρετές• ὅταν δηλαδή δέν ἔχωμε καλή ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας - νά μή τό ξεχνᾶμε ὅτι αὐτό καί μόνο ἔχει τήν δύναμη νά ἑλκύσει ἐπάνω μας τό εὔσπλαχνο ὄμμα τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ὁ Θεός θά μᾶς δώσει ἐλπίδα. Καί θά μᾶς ἐνδυναμώσει ἐναντίον τοῦ ψυχοφθόρου πνεύματος τῆς ἀπογνώσεως.

Ὅταν δέν ἔχουμε ἐπιτυχία στίς ἀρετές, ἄλλος δρόμος γιά τήν σωτηρία μας ἀπό τήν ταπείνωση δέν ὑπάρχει. Ἡ ὑπερηφάνεια, ἀκόμη καί ὅταν εἶναι ἑνωμένη μέ ἀρετές, εἶναι μισητή στόν Θεό. Καί ἀντίθετα. Ἀκόμη καί μία μόνο ταπεινή σκέψη μας, δέν θά τήν λησμονήσει ποτέ!

Στάρετς Λεωνίδας