Γράφει ο Πάτσαλος Νικόλας - Θεολόγος | Romfea.gr
Το μήνα Οκτώβριο χαίρει και ἀγάλλει ἡ πόλη τῆς Θεσσαλονίκης λόγω τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Ὁ «Φρουρός τοῦ Χειμώνος»1, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός»2 εἶναι το καύχημα τῶν Θεσσαλονικέων ἀλλά και ολόκληρης της Ορθοδοξίας.
Ο Μεγάλος μάρτυρας ζεῖ και μαρτυρεῖ τους πρώτους αιώνες (3ο αιώνα), όταν η εκκλησία ἐπολεμεῖτο ὑπό τῶν δυσσεβῶν και ἀθέων εἰδωλολατρῶν.
Ὁ χαρισματούχος νεαρός Δημήτριος, παρότι ἦταν ὀφικιοῦχος στρατηγός τῶν ρωμαϊκῶν στρατευμάτων και ἀνθύπατος τῆς ἐπαρχίας τῆς Ἑλλάδος3 «δεν παύει να ὑμνεῖ μετά λατρείας» τον πεφιλημένον του Χριστό.
Ἡ ἔνθεη πίστη του και ἡ μεγάλη του ἀγάπη για το Χριστό «φόβον βάλλει ἐξω»4 ὤστε ἐνώπιον τοῦ Γαλερίου χωρίς να μεριμνήσει για το τι θα πει, να του δίνεται λόγος ομολογίας Χριστού5.
Ἡ πίστη του στο Χριστό είναι βαθιά ριζωμένη στα σπλάχνα του καθώς ὑπερβαίνει το φόβο του θανάτου.
Βέβαια το εἰδωλολατρικό κλίμα τῆς ἐποχῆς δεν μπορεῖ να ἀντέξει την παρουσία ἑνός γενναίου «μανικώτατου ζηλωτοῦ» γι’ αυτό και τον σπρώχνουν στη φυλακή για να τον καταδικάσουν σε θάνατο.
Ὁ Δημήτριος ὅμως, γνωρίζοντας τη μεγάλη τέχνη «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σπορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμη τοῦ ἐχθροῦ»6 δεν πτοεῖται και ἀναδεικνύεται κυριολεκτικά «Μέγας ἐν τοῖς κινδύνοις» και ἐν τοῖς πειρασμοῖς.
Μάλιστα διά τοῦ μαθητῆ τοῦ Νέστορα, ὁ ὁποῖος ἔλαβε την εὐχή του στη φυλακή, «καθαῖρει την ἐπαρσιν τοῦ Λυαίου» τοῦ πανίσχυρου αυτόῦ ειδωλολάτρη μονομάχου. Ὁ Νέστορας ἐπικαλούμενος «τον Θεό Δημητρίου» σκοτώνει τον Λυαίο δεικνύοντας ἔτσι τη δύναμη του Χριστοῦ και την ἀπάτη τῶν ἄψυχων εἰδώλων.
Ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου ἐμφανίζεται «ἰσχυρός ἐξουσιαστής» ἐνώπιον τῆς ἀνθρώπινης δύναμης τοῦ Λυαίου.
Ὁ τότε Λυαίος γίνεται ἕνα σύμβολο, που σήμερα ἐγκολπώνεται τη Δύναμη, τηὴν Ἐξουσία και τηὴν Ἀθεΐα, οἱ ὁποῖες μαίνονται την Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ σειρήνες τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὁ σημερινός Λυαῖος, προσπαθούν να ἀποδείξουν την αὐτάρκεια τους χωρίς την ἀνάγκη τοῦ Θείου.
Μπροστά τους όμως, διαρκώς, ἐμφανίζεται ἡ πνευματική δύναμη τῆς ἐκκλησίας, ὡς βιούμενη ὀντολογική πραγματικότητα αἰώνων, που τους διαψεύδει οἰκτρά, ὄπως ὁ Νέστορας διέψευσε τη δήθεν παντοδυναμία τοῦ τότε Λυαίου.
«Διά τον λόγον τοῦ Θεοῦ και διά την μαρτυρία τοῦ ἀρνίου» λοιπόν, ἡ ψυχή τοῦ «μεγάλου ὁπλίτου και ἀθλητοῦ»7Δημητρίου μεταφέρεται «ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου» ἀνάμεσα στις πολλές ψυχές τῶν μαρτύρων τῆς πρώτης ἐκκλησίας8.
Ὁ θάνατος και το μαρτύριο φρικτόν ἔως και «Χριστομίμητον» καθότι οἱ δολεροί λάτρες τοῦ αὐτοκράτορα «λόγχῃ την δεξιάν αυτόῦ πλευρά ἔνυξαν». Ὁ Μεγαλομάρτυρας τῆς Θεσσαλονίκης μιμεῖται «ἐξ ἔργων και πόνων ἀθλησεως», «ἐξ ἰδρώτων και άγώνων μαρτυρικῶν», «ἐκ τῆς τοῦ ἰδίου αἵματος χύσεως»,9 το Μεγαλομάρτυρα τοῦ Γολγοθά και γίνεται ταυτόχρονα «πρόξενος» τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ.
Το σταυροαναστάσιμο ἧθος, που έπιδεικνύει ὁ μάρτυρας, δε χαρακτηρίζει μόνο τη δική του περίπτωση, ἀλλά και ὅλων τῶν μαρτύρων τῆς ἐκκλησίας, που δυστυχώς σήμερα για πολλούς ἀποτελεῖ μόνο «μωρία»10.
Το μαρτύριο τοῦ ἁγίου ὄχι μόνο δεὴν εἶναι μωρία, ἀλλά το ὅτι ἀποτελεῖ μετοχή του στο ἔνδοξο πάθος και την Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀκτινοβολᾶ ἀποδεικτικά διά τῆς μυροβλησίας του.
Ὁ Δημήτριος ἐνδύεται «στολήν λευκήν»11 ἔχοντας και φέροντας τα στίγματα του λογχισμένου του Χριστοῦ.
Τη «μωρία» αὐτή τοῦ Σταυροῦ την ζεῖ σήμερα και ἡ Μέση Ανατολή διἀ τῶν πολλῶν χριστιανών μαρτύρων.
Εἶναι ἀνθρωπίνως φρικτό αυτό που συμβαίνει, να θυσιάζονται ἄνθρωποι ἐπειδή φοράνε και τιμάνε το Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.
Ζουν «πάλιν και πολλάκις» το Γολγοθά του Δημητρίου και ὅλων τῶν μαρτύρων ἔχοντας μπροστά τους το Λυαῖο τοῦ Ἰσλάμ.
Το μαρτύριο του Ἁγίου Δημητρίου, γίνεται συγχρόνως βάπτισμα, τοὴ ὁποῖο παραπέμπει και αποκαλύπτει το «πρότερόν του βάπτισμα».
Το «νοητόν μύρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»12 που δέχτηκε στο πρῶτο του βάπτισμα ως «ἀρραβών τῆς Βασιλείας», κατάφερε να το διατηρήσει ἀκυλίδωτον μέχρι τῆς στιγμῆς τοῦ μαρτυρίου του.
Ὁ Δημήτριος τήρησε «ἀλώβητον το κατ’ εἰκόνα» και μάλιστα στη νεανική του ηλικία, και γι’ αυτό ο Θεός του ἀντιδωρίζει τη χάρη τῆς μυροβλησίας τῶν ἁγίων του λειψάνων που προχέουν ἱάματα.
Ἔτσι και στις μέρες μας το μυστήριο τοῦ βαπτίσματος λαμβάνει την αἰματηρή τοῦ μορφή πολιτογραφώντας ὄχι ἀπλά «μέλη Χριστού» ἀλλά «Ἁγίους Μάρτυρας» που στολίζουν και θεμελιώνουν την ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἡ ὀντολογία τῆς πίστης ἀποτελεί και τη δύναμη της. Μία δύναμη που «τελειοῦται ἐν ἀσθενείᾳ»13, που φαίνεται ἀνθρωπίνως παράλογη και ἀνύπαρκτη και ὅμως ζωογονεῖ την ἐκκλησία.
Ἡ σωτηρία για την Ὀρθόδοξη Ἄνατολή προϋποθέτει τον πόνο. Χωρίς πόνο δεν ὑπάρχει οὔτε χαρά.
Αὐτό ἀποδεικνύουν τα χιλιάδες μαρτύρια τόσων Ἁγίων.
Ἀπό την ἄλλη αὐτό το δέσιμο της λύπης με την χαρά εἶναι δεικτικό τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνθρωπολογίας που χάραξε στον κόσμο η Σάρκωση τοῦ Θεοῦ.
Σε αυτήν την προοπτική ἐντασσόμαστε και σφραγιζόμαστε δια Βαπτίσματος έχοντας τέτοιες Ἁγιοπνευματικές προδιαγραφές ὅπως τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.
Το μαρτύριο ὡς γεγονός ἀγγίζει την ἱστορική πραγματικότητα και ἀναδεικνύει μια χαρισματική κατάσταση του ἀνθρώπου.
Το μαρτύριο ἀντικρίζει κατάματα τον οποιοδήποτε Λύαῖο, εἴτε τον Εἰδωλολάτρη, εἴτε τον Ἰσλαμιστή, εἴτε το Νεοέλληνα, εἴτε... εἴτε... εἴτε. Το ζητούμενο εἶναι να συνειδητοποιήσουμε τις χαρισματικές προϋποθέσεις τοῦ μαρτυρίου.
Η δύναμη τη στιγμή τοῦ μαρτυρίου δεν αντλεῖται από την σωματική ῥώμη τοῦ μάρτυρα, ἀλλά πυροδοτεῖται ἀπο την χάρη τοῦ ἁγίου βαπτίσματος.
Δηλαδή η «Μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» τον πληροφορεῖ ὅτι εἶναι κάτοχος τῆς Μίας Αγίας Αποστολικής Ὀρθῆς Πίστης14.
Ἡ ἐνεργός ὄμως μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δεν λειτουργούσε μαγικά και μηχανικά ἀλλά βιωματικά. Του μαρτυρίου προηγείτο η ζωή της ησυχίας και τῆς νοερᾶς προσευχῆς.
Ἡ ἡσυχαστική παράδοση είναι η δύναμη της Ὀρθοδοξίας, γιατί μεταμορφώνει την καρδιά και το νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἔτσι που να μην μπορεῖ κανένας Λυαῖος να την ἀγγίξει.
Ἀς στραφοῦμε και ἐμείς «ἐν ἑυατῷ» προσευχόμενοι νοερά ὡς ἄλλοι Νέστορες «Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι».
1 Βλ. Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Αϊ μου Γιώργη!», στο Η Δίψα τοῦ Δαυἰδ και ἄλλα κείμενα, Φιλολογική ἐπιμέλεια: Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Το Βήμα, 2011, σελ. 163-172.
2 Αποκ. 2,13
3 Βλ. Νέος Συναξαριστής Τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόμος: 2ος Οκτωβρίου, Ἐκδ. Ἴνδικτος, Ἀθήναι
2009, σελ.278-282.
4 Α’Ιω. 4,19
5 Λκ. 12, 11-12 6 Λκ. 10,19
7 Μεγαλυνάριο ἐορτῆς. 8 Απ. 6,9
9 Βλ. Συμεών Του Νέου Θεολόγου, Ηθικός Λόγος 10, Φιλοκαλία Των Νιπτηκών Και Ασκητικών, τ. 19Δ, εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 152.
10 Α’Κορ. 1,18
11 Απ. 6,11
12 Βλ. Συμεών Του Νέου Θεολόγου, Ηθικός Λόγος 1, SC 122, 284.
2 Αποκ. 2,13
3 Βλ. Νέος Συναξαριστής Τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόμος: 2ος Οκτωβρίου, Ἐκδ. Ἴνδικτος, Ἀθήναι
2009, σελ.278-282.
4 Α’Ιω. 4,19
5 Λκ. 12, 11-12 6 Λκ. 10,19
7 Μεγαλυνάριο ἐορτῆς. 8 Απ. 6,9
9 Βλ. Συμεών Του Νέου Θεολόγου, Ηθικός Λόγος 10, Φιλοκαλία Των Νιπτηκών Και Ασκητικών, τ. 19Δ, εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 152.
10 Α’Κορ. 1,18
11 Απ. 6,11
12 Βλ. Συμεών Του Νέου Θεολόγου, Ηθικός Λόγος 1, SC 122, 284.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου