Ο χρόνος και η χαρά

Του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού στην Romfea.gr 

---

Η αλλαγή του χρόνου για το κοσμικό πρότυπο ζωής συνοδεύεται από πλήθος εκδηλώσεων που μαρτυρούν την ανάγκη του ανθρώπου να χαρεί, να ελπίσει, να φανεί αισιόδοξος.

Δίνουν και παίρνουν οιευχές. Τα αυτονόητα θα έλεγε κάποιος. Όμως το ζητούμενο είναι η χαρά την οποίαευχόμαστε να την ζούμε αληθινά και με διάρκεια.

Αυτό το «καλή χρονιά» να μην είναι η ευχή των πρώτων ημερών ή της βασιλόπιττας, αλλά να είναι η έγνοια μας γιαόλο τον χρόνο.

Όσο εξαρτάται από μας, να παλεύουμε ώστε η χρονιά να είναι όντωςκαλή. Να μην έχει να κάνει μόνο με την εκπλήρωση των στόχων μας, αλλά νασυνδέεται με την αλλαγή της καρδιάς μας.

Για να έχει διάρκεια η χαρά σε μίαύπαρξη η οποία έχει νόημα ζωής και η οποία μπορεί να διαχειριστεί και τα λυπηράκαι τα ευχάριστα με το μέτρο της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας.

Στον εσπερινό της Πρωτοχρονιάς, της ημέρας μνήμης του Αγίου Βασιλείου, επισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας του θαυματουργού, διαβάζουμε ένα μικρό απόσπασμα από τις Παροιμίες της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίο αναφέρεται στην ενυπόστατο Σοφία του Θεού, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της ΑγίαςΤριάδος.  

«Εγώ ήμην, η προσέχαιρε  καθ’ ημέραν δε ευφραινόμην ενπροσώπω αυτού εν παντί καιρώ» (Παροιμ.8,30).

«Εγώ είμαι η αιτία της χαράς Του. Κι εγώ χαίρομαι καθημερινά κοινωνώνταςμε το πρόσωπό Του για πάντα». Ο Υιός είναι η χαρά του Πατρός.

Και ο Πατήρ ηχαρά του Υιού για πάντα. Η χαρά έχει να κάνει με την κοινωνία των προσώπων. Καιη χαρά είναι απερίγραπτη και αιώνια, δεν μετριέται στον χρόνο και ούτε με τονχρόνο.

Αν προεκτείνουμε τον λόγο αυτόστα πρόσωπα των αληθινών νικητών τουχρόνου, που είναι οι άγιοί μας, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η χαρά στη σχέση του Χριστού, της ενυποστάτου σοφίας του Θεού, με τους ανθρώπους λειτουργεί αμοιβαία.

Ο Θεός χαίρεται με τους μιμητές του Υιού Του και εκείνοι με την κοινωνία με το πρόσωπο του Κυρίου. Και η χαρά του Θεού είναι τριπλή: χαίρεται διότι οι άγιοι επέλεξαν να είναι παιδιά Του.

Χαίρεται διότι βλέπουν και τους άλλους ανθρώπους ως παιδιά του Θεού και αδέλφιά τους. Χαίρεται διότι εντός τους υπάρχειη προσδοκία της αιωνιότητας.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος, υπάρχουν τρία κίνητρα για την σχέση του ανθρώπου με τονΘεό: ο φόβος της κολάσεως, που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να είναι δούλος του Θεού, για να μην τιμωρηθεί για τις αμαρτίες του.

Ο μισθός τον οποίο ο άνθρωπος προσδοκεί ότι θα λάβει, εφόσον τηρεί τις εντολές.

Η αγάπη, η οποία κάνει τον άνθρωπο να παραδίδεται στην πατρότητα του Θεού καινα εμπιστεύεται. Ο φόβος λειτουργεί ως δουλεία.

Ο μισθός ως σχέση συναλλαγής. Ηαγάπη ως σχέση υιότητας. Κανέναν δεν απορρίπτει ο Θεός. Ωστόσο, μείζων τωνπάντων η αγάπη (Α’ Κορ. 13,13).

Ο Θεός χαίρεται και συνεργείσε όλα σε εκείνους που επιλέγουν να είναι παιδιά Του. Να Τον αγαπούν πληρωτικά και να βρίσκουν ασφάλεια κοντά Του, ακόμη κι αν κάποτε η αγάπη είναι σκληρή, περιλαμβάνει δοκιμασίες, είτε για να μην υπερηφανεύεται ο άνθρωπος, είτε για την υπομονή του.

Ο Θεός εικονίζεται στο πρόσωποτου κάθε πλησίον. Νόημα στη ζωή έχει η συνύπαρξη. Και αυτή δεν είναι αυθεντική,χωρίς την αγάπη.

Η έκφρασή της είναι η προσευχή, ιδίως για τους εχθρούς, αλλάκαι για όλο τον πεπτωκότα Αδάμ (γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ). Η έκφρασή της είναι η ελεημοσύνη και η ευσπλαχνία.

Είναι η συγχώρεση μέσα από την καρδιά πουπλαταίνει και ανοίγεται. Και αναπαύεται ο Θεός σε μία τέτοια στάση ζωής. Και χαίρεται με τον άνθρωπο που αγαπά και δίδεται στον πλησίον του, αγωνιζόμενος ναυπερβεί κάθε ιδιοτέλεια και ανταπόδοση.

Ο Θεός χαίρεται με εκείνους οι οποίοι προσδοκούν τηναιώνια κοινωνία μαζί Του. Γνωρίζουν την αναξιότητά τους. Είναι εν μετανοία.

Δεν φοβούνται όμως τον θάνατο, διότι έχουν στηρίξει το νόημα της ζωής και τηνελπίδα τους στον ουρανό. Και αποτυπώνουν αυτή την προσδοκία της αιωνιότητας στομυστήριο της Ευχαριστίας.

Στην θεία λειτουργία, όπου συναντιούνται οι καρδιές,τα βλέμματα και οι προσδοκίες με τον Χριστό και τους Αγίους, για να ξεκινάσυνεχώς η χαρά της αιωνιότητας, όχι μόνοως ανάμνηση, αλλά ως εμπειρία ζωής και ευλογία που αλλάζει τον άνθρωπουπαρξιακά.

Διότι ο Χριστός προσφέρει και προσφέρεται. Και η χαρά είναι πεπληρωμένη.

Απέναντι σ’ αυτήν την ευλογία της χαράς, την οποία και οΘεός και ο άνθρωπος μοιράζονται, ο κόσμος ζητά στον προσωρινό χρόνο της ζωής, οοποίος θα συνεχίσει την πορεία του ακόμη κι όταν ο καθένας μας θα εξέλθει απόαυτόν δια του θανάτου, τις εφήμερες χαρές του πολιτισμού και της καθημερινότητας.

Αντί για την υιοθεσία από τον Θεό, ο άνθρωπος διαλέγει την αυτονόμηση. Την αυτοθέωση.  

«Δεν μου χρειάζεται ο Θεός» είναι το μότο των πολλών. Η δύναμη τουμυαλού, της γνώσης, της επιστήμης, η αίσθηση της παντογνωσίας έχουν γεννήσειέναν ανθρώπινο τύπο, ο οποίος έχει στείλει τον Θεό στη γωνία.

Αλλά και οπλησίον δεν μας χρειάζεται ως πρόσωπο, ως πηγή χαράς και κοινωνίας. Υπάρχειμόνο για να τον χρησιμοποιούμε για την εκπλήρωση των αναγκών μας, κυρίως της ηδονής, αλλά και της προσωπικής μας αυτάρκειας. Έτσι δεν μας ενδιαφέρει η συνύπαρξη,αλλά η εξουσία.

Το ίδιο συμβαίνει και με την προσδοκία της αιωνιότητας. Δεν μαςαφορά, αλλά μένουμε στο σήμερα, στο «να περνάω καλά» , «εδώ και τώρα». Τονθάνατο ζητούμε να τον ξεγελάσουμε, να τον αναστείλουμε. Προσποιούμαστε ότι δενυπάρχει και γι’ αυτό είναι αδύνατον νατον διαχειριστούμε.

Τα πρότυπα των Αγίων μας, όπως οεκ των κορυφαίων των Πατέρων Μέγας Βασίλειος, μας δείχνουν πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τον χρόνο μας, αλλά και να βρούμε την χαρά που διαρκεί.

Η υιοθεσία μας από τον Θεό, η συνύπαρξη της αγάπης και η προσδοκία της αιωνιότηταςνοηματοδοτούν αληθινά την ζωή μας, διότι μας δείχνουν πώς μπορούμε να βιώσουμετην δεδομένη αγάπη του Θεού.

Και αυτή είναι που τελικά μας κάνει να χαιρόμαστεαληθινά, ότι ο χρόνος μας δόθηκε για να είμαστε παιδιά του Θεού, άνθρωποι πουστοχεύουμε στην αιωνιότητα δια της αγάπης.

Στον δρόμο δηλαδή της Εκκλησίας, πουκάνει την χαρά να μη μένει στην γιορτή, αλλά να κρατά στην καρδιά μας!

http://www.romfea.gr/