από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κυρίου Νεκταρίου "ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΡΟΣ".
(Το Μεγάλο και Αγγελικό Σχήμα , το οποίο φορά ο μεγαλόσχημος Μοναχός)
"...Ο π. Α διηγήθηκε πολλές ιστορίες από το Άγιον Όρος. Μία συγκλονιστική περίπτωση ήταν και ο π. Μακάριος.
Ήρθε στο μοναστήρι το 1922 και αργότερα έλαβε το αγγελικό σχήμα. Για λόγους υγείας πήρε ευλογία και πήγε στην Θεσσαλονίκη για θεραπεία. Από κει κατέβηκε στην Αθήνα για να δει την μητέρα του. Δυστυχώς δεν πρόσεξε, αρνήθηκε το μοναχικό σχήμα, νυμφεύθηκε και απέκτησε ένα παιδί. Όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει. Περνούσε ένα εσωτερικό μαρτύριο. Το παράδοξο είναι πως δεν έπαυσε να εκτελεί καθημερινά τον μοναχικό του κανόνα. Και ο Θεός δεν το άφησε.
Μια φορά επισκέφθηκε τον μεγάλο λογοτέχνη , τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη. Του εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του. Ότι, δηλαδή, ήταν μοναχός και δυστυχώς, άφησε το μοναχικό σχήμα και νυμφεύθηκε. Όμως δεν τον αφήνουν οι τύψεις συνειδήσεως.
- Τι με συμβουλεύετε να κάνω;
Ο ευσεβέστατος Μωραϊτίδης έβγαλε από το συρτάρι του το Μέγα Αγγελικό Σχήμα, το ασπάστηκε και του είπε.
-Βλέπεις αυτό το Σχήμα; Κάθε μέρα το ασπάζομαι εδώ και δώδεκα χρόνια και με λαχτάρα περιμένω πότε θα έλθει η ευλογημένη ώρα να το φορέσω. και συ με ρωτάς τι να κάνεις; Να γυρίσεις γρήγορα στο μοναστήρι. Υπάρχει μετάνοια και σωτηρία για όλους. Η αγάπη που έχεις για τη σωτηρία σου είναι σημάδι τους ελέους του Θεού. όσο για την οικογένειά σου μη μεριμνάς. Θα φροντίσει γι΄αυτήν ο Θεός.
Το έμαθε και η γυναίκα του , ότι ήταν πριν μοναχός και πολύ στεναχωρήθηκε. Στο μεταξύ οι επιχειρήσεις που είχαν ανοίξει πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Κάποια μέρα έβγαλε την φανέλα του για να την αλλάξει και τον είδε το τετράχρονο τότε παιδί του. Το παιδί άρχισε έκπληκτο να φωνάζει:
- Μπαμπά, τι φως είναι εκεί στο στήθος σου; Θέλω και γω από τα κόκκινα γράμματα που έχεις και συ.
Το παιδάκι με την αθωότητά του έβλεπε πάνω στο στήθος του πατέρα του ένα φως και τα κόκκινα γράμματα που συνθέτουν το μοναχικό σχήμα και φορούν οι μοναχοί.
(Κουρά Μοναχού στο Άγιον 'Ορος)
Ο π. Μακάριος συγκλονίστηκε, κατάλαβε ότι το μοναχικό σχήμα είναι ανεξάλειπτο. Έτσι πήρε την απόφαση , παρ' όλο που ήταν τόσο δύσκολο να επιστρέχει στο μοναστήρι.
Έπειτα περίπου από απουσία δέκα χρόνων Ηγούμενος τότε ήταν ο γέροντας Αθανάσιος. Τον δέχτηκε με πολλή αγάπη. Έζησε εν μετανοία άλλα σαράντα χρόνια με πολλή σωφροσύνη, επιμέλεια και σωματικούς κόπους. Εργαζόταν πολύ σκληρά σε χειρωνακτικές εργασίες. Μιλούσε πολύ λίγο , ποτέ δεν γέλασε και συχνά τον άκουγαν να αναστενάζει. Αρρώστησε στο τέλος και τον μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη. Στο δρόμο όμως εκοιμήθη. Ο οδηγός αισθάνθηκε μεγάλη ευωδία. Η μετάνοιά του ήταν ευπρόσδεκτη στο Θεό.
("ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΡΟΣ", σελ. 186, ΜΗΤΡ. ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΣΤΡΟΦΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου