Η παραβολή του μεγάλου δείπνου
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017
ΙΑ΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιδ΄ 16-24
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
1. Χωρὶς καμία ἀναβολή!
Γιὰ μιὰ ἰδιαίτερα τιμητικὴ πρόσκληση μᾶς ὁμιλεῖ τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Πρόσκληση σὲ δεῖπνο ἐπίσημο καὶ μεγαλοπρεπές, τὸ ὁποῖο συμβολίζει τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Κάποιος ἄνθρωπος, εἶπε ὁ Κύριος, «ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς»· ὀργάνωσε μεγάλο βραδινὸ συμπόσιο κι ἔστειλε προσκλήσεις σὲ πολλοὺς γνωστούς του. Ὅταν λοιπὸν ἔφτασε ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ εἰδοποιήσει τοὺς προσκεκλημένους ὅτι εἶναι πλέον ὅλα ἕτοιμα, καὶ καλοῦνται νὰ σπεύσουν νὰ λάβουν τὶς θέσεις τους.
Ὁ δοῦλος δὲν ἔχασε λεπτό. Ἔτρεξε ἀμέσως καὶ βρῆκε τὸν καθένα προσωπικά. Κανεὶς δὲν ἔπρεπε νὰ χάσει τέτοια εὐκαιρία! Ἀλλά, τί περίεργο πράγμα!… Λὲς καὶ ἦταν συνεννοημένοι, ὅλοι ἀπέρριψαν τὴν πρόσκληση προβάλλοντας διάφορες προφάσεις. Ὁ ἕνας εἶπε ὅτι ἀγόρασε κάποιο χωράφι κι ἦταν τάχα ἀνάγκη νὰ τὸ δεῖ ἐκείνη τὴν ὥρα· ἄλλος ὅτι ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια καὶ πήγαινε νὰ τὰ δοκιμάσει· κι ἕνας τρίτος ἀπάντησε ὅτι πρόσφατα εἶχε νυμφευτεῖ καὶ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἔρθει.
Ἐπέστρεψε λοιπὸν ὁ δοῦλος καὶ μετέφερε ἀκριβῶς ὅ,τι τοῦ εἶπαν. Ἀγανάκτησε ὁ οἰκοδεσπότης. Τέτοια ἀδιαφορία καὶ περιφρόνηση, λοιπόν!…
Ἄραγε ἦταν τόσο ἐπείγουσες ὅλες αὐτὲς οἱ ἐργασίες; Αὐτὸς ποὺ ἀγόρασε τὸ χωράφι, σίγουρα θὰ τὸ εἶχε ἐπισκεφθεῖ πρὶν τὸ ἀγοράσει. Δὲν μποροῦσε νὰ ἀναβάλει τὴ νέα ἐπίσκεψή του; Κι ἡ δοκιμὴ τῶν βοδιῶν μέσα στὴ νύχτα θὰ γινόταν; Δὲν μποροῦσε ὁ ἀγοραστής τους νὰ πάει στὸ δεῖπνο καὶ τὴν ἄλλη μέρα μὲ ἄνεση νὰ τὰ δοκιμάσει; Ἀλλὰ κι ὁ ἔγγαμος γιατί ἀρνήθηκε τόσο ἀπόλυτα; Μήπως ἐπειδὴ ἔκανε οἰκογένεια, ἐπρόκειτο νὰ σταματήσει κάθε ἄλλη ἐργασία ἢ κοινωνικὴ δραστηριότητα;…
Ἂς μὴ στεκόμαστε ὅμως στὶς δικαιολογίες ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος εἶπε τὴν Παραβολὴ γιὰ νὰ προσέξει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μὴ χάσει τὴν πρόσκληση γιὰ τὸ Δεῖπνο τῆς οὐράνιας βασιλείας Του. Διότι τὸν Θεὸ συμβολίζει ὁ οἰκοδεσπότης ἐκεῖνος, καὶ οἱ προσκεκλημένοι τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς. Στὸν καθένα μας ἀπευθύνει πρόσκληση ὁ Θεός. Πρόσκληση μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴ συμμετοχὴ μας κάθε Κυριακὴ στὴ θεία Λειτουργία, μὲ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου, τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ μάλιστα τὴν Ἐξομολόγηση καὶ τὴ θεία Κοινωνία. Ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ποικίλες εὐκαιρίες διακονίας καὶ προσφορᾶς στὸ συνάνθρωπο. Ὅλα αὐτὰ εἶναι κλήσεις τοῦ Θεοῦ. Προειδοποιήσεις ὅτι ὁ πανάγαθος Θεὸς περιμένει κι ἐμᾶς στὸ οὐράνιο Δεῖπνο. Μήπως ὅμως κι ἐμεῖς προβάλλουμε διάφορες δικαιολογίες καὶ ἀπορρίπτουμε αὐτὲς τὶς κλήσεις; Μήπως ἀναβάλλουμε γιὰ ἀργότερα τὴ συμμετοχὴ μας σ’ αὐτά; Ἀλίμονο! Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ ἀναβολή! Τώρα εἶναι ἡ εὐκαιρία! Ἄλλωστε δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε τὸ μέλλον. Δὲν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει αὔριο, οὔτε κἂν τὴν ἑπόμενη στιγμή. Δὲν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ ἔχουμε πάντα στὴ διάθεσή μας τὶς εὐκαιρίες ποὺ ἔχουμε τώρα. Οἱ δουλειὲς καὶ οἱ δικαιολογίες δὲν τελειώνουν ποτέ. Τὸ Δεῖπνο δὲν ἀναβάλλεται. Ἀπόδειξη τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ κύριος τῆς Παραβολῆς δὲν τὸ ἀνέβαλε, ἀλλὰ ἀναζήτησε ἄλλους συνδαιτυμόνες.
Κάποιος ἄνθρωπος, εἶπε ὁ Κύριος, «ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς»· ὀργάνωσε μεγάλο βραδινὸ συμπόσιο κι ἔστειλε προσκλήσεις σὲ πολλοὺς γνωστούς του. Ὅταν λοιπὸν ἔφτασε ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ εἰδοποιήσει τοὺς προσκεκλημένους ὅτι εἶναι πλέον ὅλα ἕτοιμα, καὶ καλοῦνται νὰ σπεύσουν νὰ λάβουν τὶς θέσεις τους.
Ὁ δοῦλος δὲν ἔχασε λεπτό. Ἔτρεξε ἀμέσως καὶ βρῆκε τὸν καθένα προσωπικά. Κανεὶς δὲν ἔπρεπε νὰ χάσει τέτοια εὐκαιρία! Ἀλλά, τί περίεργο πράγμα!… Λὲς καὶ ἦταν συνεννοημένοι, ὅλοι ἀπέρριψαν τὴν πρόσκληση προβάλλοντας διάφορες προφάσεις. Ὁ ἕνας εἶπε ὅτι ἀγόρασε κάποιο χωράφι κι ἦταν τάχα ἀνάγκη νὰ τὸ δεῖ ἐκείνη τὴν ὥρα· ἄλλος ὅτι ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια καὶ πήγαινε νὰ τὰ δοκιμάσει· κι ἕνας τρίτος ἀπάντησε ὅτι πρόσφατα εἶχε νυμφευτεῖ καὶ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἔρθει.
Ἐπέστρεψε λοιπὸν ὁ δοῦλος καὶ μετέφερε ἀκριβῶς ὅ,τι τοῦ εἶπαν. Ἀγανάκτησε ὁ οἰκοδεσπότης. Τέτοια ἀδιαφορία καὶ περιφρόνηση, λοιπόν!…
Ἄραγε ἦταν τόσο ἐπείγουσες ὅλες αὐτὲς οἱ ἐργασίες; Αὐτὸς ποὺ ἀγόρασε τὸ χωράφι, σίγουρα θὰ τὸ εἶχε ἐπισκεφθεῖ πρὶν τὸ ἀγοράσει. Δὲν μποροῦσε νὰ ἀναβάλει τὴ νέα ἐπίσκεψή του; Κι ἡ δοκιμὴ τῶν βοδιῶν μέσα στὴ νύχτα θὰ γινόταν; Δὲν μποροῦσε ὁ ἀγοραστής τους νὰ πάει στὸ δεῖπνο καὶ τὴν ἄλλη μέρα μὲ ἄνεση νὰ τὰ δοκιμάσει; Ἀλλὰ κι ὁ ἔγγαμος γιατί ἀρνήθηκε τόσο ἀπόλυτα; Μήπως ἐπειδὴ ἔκανε οἰκογένεια, ἐπρόκειτο νὰ σταματήσει κάθε ἄλλη ἐργασία ἢ κοινωνικὴ δραστηριότητα;…
Ἂς μὴ στεκόμαστε ὅμως στὶς δικαιολογίες ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος εἶπε τὴν Παραβολὴ γιὰ νὰ προσέξει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μὴ χάσει τὴν πρόσκληση γιὰ τὸ Δεῖπνο τῆς οὐράνιας βασιλείας Του. Διότι τὸν Θεὸ συμβολίζει ὁ οἰκοδεσπότης ἐκεῖνος, καὶ οἱ προσκεκλημένοι τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς. Στὸν καθένα μας ἀπευθύνει πρόσκληση ὁ Θεός. Πρόσκληση μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴ συμμετοχὴ μας κάθε Κυριακὴ στὴ θεία Λειτουργία, μὲ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου, τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ μάλιστα τὴν Ἐξομολόγηση καὶ τὴ θεία Κοινωνία. Ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ποικίλες εὐκαιρίες διακονίας καὶ προσφορᾶς στὸ συνάνθρωπο. Ὅλα αὐτὰ εἶναι κλήσεις τοῦ Θεοῦ. Προειδοποιήσεις ὅτι ὁ πανάγαθος Θεὸς περιμένει κι ἐμᾶς στὸ οὐράνιο Δεῖπνο. Μήπως ὅμως κι ἐμεῖς προβάλλουμε διάφορες δικαιολογίες καὶ ἀπορρίπτουμε αὐτὲς τὶς κλήσεις; Μήπως ἀναβάλλουμε γιὰ ἀργότερα τὴ συμμετοχὴ μας σ’ αὐτά; Ἀλίμονο! Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ ἀναβολή! Τώρα εἶναι ἡ εὐκαιρία! Ἄλλωστε δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε τὸ μέλλον. Δὲν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει αὔριο, οὔτε κἂν τὴν ἑπόμενη στιγμή. Δὲν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ ἔχουμε πάντα στὴ διάθεσή μας τὶς εὐκαιρίες ποὺ ἔχουμε τώρα. Οἱ δουλειὲς καὶ οἱ δικαιολογίες δὲν τελειώνουν ποτέ. Τὸ Δεῖπνο δὲν ἀναβάλλεται. Ἀπόδειξη τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ κύριος τῆς Παραβολῆς δὲν τὸ ἀνέβαλε, ἀλλὰ ἀναζήτησε ἄλλους συνδαιτυμόνες.
2. Ἡ μεγάλη ἔκπληξη
Ἔστειλε λοιπὸν τὸν δοῦλο του νὰ περιδιαβεῖ τὴν πόλη καὶ ν’ ἀναζητήσει στὶς πλατεῖες καὶ τὰ στενὰ σοκάκια τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀναπήρους, καὶ κουτσοὺς καὶ τυφλούς, καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸ σπίτι. Καὶ πράγματι βρῆκε πολλούς. Εἶδε ὅμως ὁ δοῦλος ὅτι ὑπῆρχαν ἀκόμη κενὲς θέσεις καὶ τὸ εἶπε στὸν κύριό του: Κύριε, «ἔτι τόπος ἐστί». Τότε ὁ κύριος ἔδωσε νέα ἐντολή:
–Πήγαινε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, στοὺς δρόμους καὶ στὰ χωράφια καὶ βρὲς ὅσους θέλουν νὰ ἔρθουν. Ἀκόμη κι ἂν διστάζουν, ἐσὺ νὰ τοὺς παροτρύνεις ἔντονα νὰ ἔρθουν, «ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου»· τὸ σπίτι πρέπει νὰ γεμίσει, κι ὅλοι ὅσοι τὸ ἐπιθυμοῦν νὰ γευθοῦν τὰ πλούσια ἀγαθά μου. Ὅσο γιὰ κείνους ποὺ κλήθηκαν πρῶτοι ἀλλὰ ἀπέρριψαν τὴν τιμητικὴ πρόσκληση, σᾶς βεβαιώνω ὅτι ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ γευθοῦν τὸ δεῖπνο μου. Διότι πολλοὶ εἶναι οἱ κλητοί, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί.
Ἔτσι τὸ σπίτι γέμισε. Τὸ ἀξιοσημείωτο ὅμως εἶναι μὲ ποιοὺς γέμισε. Ὄχι μὲ τοὺς Ἑβραίους, ποὺ τιμητικὰ εἶχαν λάβει πρῶτοι τὴν πρόσκληση. Ἀλλὰ μὲ αὐτοὺς ποὺ πρὶν ἦταν εἰδωλολάτρες. Μὲ ἀνθρώπους περιφρονημένους στὰ μάτια τῶν Ἑβραίων. Μὲ ὅλους δηλαδὴ τοὺς Χριστιανούς. Συνεπῶς, κανεὶς δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ τὸ οὐράνιο Δεῖπνο. Κάθε ἄνθρωπος, ὅποιο δρόμο κι ἂν ἔχει ἀκολουθήσει, ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ μετανοήσει. Στὸ Δεῖπνο τοῦ οὐρανοῦ «ἔτι τόπος ἐστί».
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπαναπαύεται ὅτι ἔχει θέση ποὺ τοῦ ἀνήκει δικαιωματικά. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε στὸ Θεό. Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ ἀκολουθήσουμε τὴ συγκεκριμένη κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἡ κλήση γιὰ μετάνοια ἀφορᾶ σὲ ὅλους μας. Κι εἶναι ἡ μόνη προϋπόθεση γιὰ νὰ βροῦμε κι ἐμεῖς μιὰ θέση στὸ οὐράνιο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
–Πήγαινε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, στοὺς δρόμους καὶ στὰ χωράφια καὶ βρὲς ὅσους θέλουν νὰ ἔρθουν. Ἀκόμη κι ἂν διστάζουν, ἐσὺ νὰ τοὺς παροτρύνεις ἔντονα νὰ ἔρθουν, «ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου»· τὸ σπίτι πρέπει νὰ γεμίσει, κι ὅλοι ὅσοι τὸ ἐπιθυμοῦν νὰ γευθοῦν τὰ πλούσια ἀγαθά μου. Ὅσο γιὰ κείνους ποὺ κλήθηκαν πρῶτοι ἀλλὰ ἀπέρριψαν τὴν τιμητικὴ πρόσκληση, σᾶς βεβαιώνω ὅτι ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ γευθοῦν τὸ δεῖπνο μου. Διότι πολλοὶ εἶναι οἱ κλητοί, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί.
Ἔτσι τὸ σπίτι γέμισε. Τὸ ἀξιοσημείωτο ὅμως εἶναι μὲ ποιοὺς γέμισε. Ὄχι μὲ τοὺς Ἑβραίους, ποὺ τιμητικὰ εἶχαν λάβει πρῶτοι τὴν πρόσκληση. Ἀλλὰ μὲ αὐτοὺς ποὺ πρὶν ἦταν εἰδωλολάτρες. Μὲ ἀνθρώπους περιφρονημένους στὰ μάτια τῶν Ἑβραίων. Μὲ ὅλους δηλαδὴ τοὺς Χριστιανούς. Συνεπῶς, κανεὶς δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ τὸ οὐράνιο Δεῖπνο. Κάθε ἄνθρωπος, ὅποιο δρόμο κι ἂν ἔχει ἀκολουθήσει, ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ μετανοήσει. Στὸ Δεῖπνο τοῦ οὐρανοῦ «ἔτι τόπος ἐστί».
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπαναπαύεται ὅτι ἔχει θέση ποὺ τοῦ ἀνήκει δικαιωματικά. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε στὸ Θεό. Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ ἀκολουθήσουμε τὴ συγκεκριμένη κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἡ κλήση γιὰ μετάνοια ἀφορᾶ σὲ ὅλους μας. Κι εἶναι ἡ μόνη προϋπόθεση γιὰ νὰ βροῦμε κι ἐμεῖς μιὰ θέση στὸ οὐράνιο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017
Τῶν ἁγίων Προπατόρων: Κολ. γ΄ 4-11
Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ
1. Ἡ νέκρωση ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ
Ὁ κόσμος ποὺ ζεῖ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τί σημαίνει χριστιανικὴ ζωή. Νομίζει ὅτι αὐτὴ συνεπάγεται στερήσεις καὶ ἀπαγορεύσεις, οἱ ὁποῖες μάλιστα δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν ἄμεσο ἀντίκρισμα. Ὡστόσο αὐτὴ ἡ προσέγγιση εἶναι πολὺ ἐπιφανειακὴ καὶ ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν οὐσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ποὺ εἶναι μία: ὁ σύνδεσμος μὲ τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ὄντως ζωῆς. Αὐτὴ τὴ διάσταση μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.
«Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ», γράφει. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ὁ χορηγός τῆς ζωῆς μας. Καὶ τώρα μέν, δὲν εἶναι φανερὴ ἡ παρουσία Του ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Θὰ ἔλθει ὅμως ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία θὰ φανερωθεῖ ὡς ἔνδοξος Κριτὴς καὶ Βασιλεύς, καὶ τότε θὰ φανερωθεῖτε μαζί Του, μέσα σὲ ἄφθαρτη θεϊκὴ δόξα, κι ὅλοι ἐσεῖς ποὺ μείνατε πιστοὶ μαθητές Του.
Γι’ αὐτὸ καὶ στὴ συνέχεια ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος ἀπευθύνει ἔντονα τὴν προτροπή:
─Νεκρῶστε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ μέσα σας καὶ ἐπιθυμεῖ τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καὶ κακὴ ἐπιθυμία καὶ μάλιστα τὴν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στὸ εἴδωλο τοῦ χρήματος. Γι’ αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα πρόκειται νὰ ξεσπάσει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτοὺς ποὺ συστηματικὰ καὶ μὲ ἐπιμονὴ δὲν πειθαρχοῦν στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ.
Πετάξτε ἀπὸ πάνω σας, σὰν ἀκάθαρτο ἔνδυμα, ὅλα τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη: ὀργή, θυμό, κακία, βλασφημία, αἰσχρολογία, ψέμα καὶ γενικὰ ὅλες τὶς πράξεις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου ποὺ φέρετε μέσα σας.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος δὲν μᾶς συμβουλεύει ἁπλῶς νὰ ἀποφεύγουμε τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, ἀλλὰ μᾶς ζητᾶ νὰ τὰ νεκρώσουμε, ὥστε νὰ μὴν ἐπανεμφανιστοῦν ποτέ. Αὐτὴ ἡ νέκρωση τῶν παθῶν, ποὺ σημαίνει θάψιμο καὶ ὁριστικὴ ἐξαφάνισή τους ἀπὸ τὴ ζωή μας, ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα, τὴν εἰλικρινὴ μετάνοια καὶ τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση. Ὅπως στὸ ἅγιο Βάπτισμα συντελεῖται ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἀναγέννησή του σὲ νέα ζωή, ἔτσι καὶ στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ποὺ ὀνομάζεται «δεύτερο βάπτισμα», πεθαίνει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀνασταίνεται ὁ νέος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος. Πλέον ὁ πιστὸς δὲν εἶναι δέσμιος τῶν παθῶν, ἀλλὰ ἀπελεύθερος Χριστοῦ. Δὲν λυπᾶται τὴ στέρηση τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ ἀπολαμβάνει πλούσιες τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρὰ ὡς μόνιμη κατάσταση μέσα στὴν ψυχή του, τὴν πίστη γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, τὴν ἐγκράτεια ὡς δυναμικὴ ἀντίσταση στὸν πόλεμο κατὰ τῶν παθῶν, τὴ μακροθυμία καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους.
Αὐτὴ εἶναι ἡ «καινὴ ζωή»: ζωὴ μὲ τὸν Χριστό, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τώρα ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἐκτείνεται στὴν αἰωνιότητα, μέσα σὲ ἄρρητη δόξα καὶ εὐτυχία! Καὶ εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι δικαίωμα στὴ ζωὴ αὐτὴ ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι χωρὶς διακρίσεις. Αὐτὸ ὑπογραμμίζει στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος.
2. Ὁ Χριστὸς ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους
Τώρα πλέον, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πετάξατε ἀπὸ πάνω σας τὴν ἁμαρτία καὶ ντυθήκατε τὸ νέο ἄνθρωπο, «τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», αὐτὸν δηλαδὴ ὁ ὁποῖος συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ προοδεύει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Κι ἔτσι ἀνακαινίζεται διαρκῶς ἡ ἀμαυρωμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ ποὺ κρύβει μέσα του.
Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀνακαίνιση καὶ ἀναδημιουργία δὲν ἀποτελεῖ προνόμιο μερικῶν μόνο ἀνθρώπων. Εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ σὲ κάθε ἄνθρωπο, εἴτε εἶναι Ἰουδαῖος, εἴτε Ἕλληνας, εἴτε Ἰσραηλίτης ποὺ ἔχει δεχθεῖ περιτομή, εἴτε ἀπερίτμητος εἰδωλολάτρης, εἴτε δοῦλος, εἴτε ἐλεύθερος, εἴτε ἀνήκει σὲ ξένο, εἴτε σὲ ἀπολίτιστο λαό.
Μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν δὲν μπορεῖ νὰ ὑφίσταται καμία διάκριση φυλετική, ἐθνική, κοινωνική, πολιτισμική. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε στὴ γῆ γιὰ νὰ σώσει μία μερίδα ἀνθρώπων. Προσέλαβε τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη φύση, ὥστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιστεύουν σ’ Αὐτὸν καὶ θὰ ζοῦν ἑνωμένοι μαζί Του, νὰ μποροῦν νὰ ἐπιτύχουν τὴ σωτηρία τους. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ Ἐκεῖνος ἔγινε «τὰ πάντα ἐν πᾶσιν», ἐμεῖς μὲ ποιὸ δικαίωμα ἐξορίζουμε κάποιους ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ τοὺς ἀποκλείουμε ἀπὸ κάθε εἴδους βοήθεια;…
Τὰ Χριστούγεννα, ποὺ πλησιάζουν, εἶναι ἑορτὴ τῆς ἀγάπης. Καὶ εἶναι εὐκαιρία νὰ ἀναθερμάνουμε στὴν καρδιά μας τὴν ἀληθινὴ καὶ γνήσια ἀγάπη ποὺ ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνεξαιρέτως.
ΠΗΓΗ: Ο ΣΩΤΗΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου