Θύμησες χαρμολύπης!

 Αντάμωσαν άνοιξη και χαρμολύπη! Μέσα στην αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου και στην αναμονή για την εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο Κύριος κάλεσε κοντά του σήμερα τα ξημερώματα, ένα διάκονο δικό του, έναν ταπεινό άνθρωπο που κράτησε μαζί με τους συντοπίτες του, να το πω πολύ απλά, αναμμένα τα καντήλια στο εκκλησάκι του οικισμού της Βελανιδιάς Αργολίδος που είναι αφιερωμένο στους Αγίους Ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη, τον Αθανάσιο Κατσίρη, τον μπάρμπα Θανάση.

                       

(Στην εορτή των Αγίων νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ,

Νικολάου και Ειρήνη στη Βελανιδιά 3/5/2016)

Υπήρξε ο κυρ Θανάσης άνθρωπος με φιλότιμο, έντιμος, παντρεμένος με την κυρά Αλεξάνδρα, οικογενειάρχης με 4 παιδιά (2 αγόρια και 2 κορίτσια) και 10 εγγόνια (για τα οποία καμάρωνε ιδιαιτέρως, έλαμπε το πρόσωπό του όταν μιλούσε γι' αυτά), βιοπαλαιστής, άνθρωπος με ευγένεια σ' όλους τους ιερείς που πέρασαν από τον Ναό των Αγίων μας και διακόνησαν τους πιστούς. Ζυμωμένος με την καθημερινότητα, μέσα στην απλότητά του, εργαζόμενος στα κτήματα είχε ταυτόχρονα την ευλάβεια και την πίστη στο Θεό και την εξέφραζε κάθε στιγμή της ζωής του. Θυμάμαι, νέος παπάς τότε, πως με καλοδέχτηκε το 2007 στη Βελανιδιά, μαζί με όλους τους συγχωριανούς του, στο πρώτο Μεγάλο Απόδειπνο που κάναμε τη Μεγάλη Σαρακοστή. Θυμάμαι την υπερβολική αγάπη του μέχρι παρεξηγήσεως, ας μου επιτραπεί η έκφραση για τα πράγματα του Ναού. Γνώριζε πολύ καλά πως αποκτήθηκαν. Όλοι μαζί οι Βελανιδιώτες από το υστέρημά τους, αλλά και από τα πανηγυράκια που έκαναν, τα διέθεταν για την εκκλησία. Έτσι κρατήθηκε αυτός ο Ναός, κτισμένος το 1950, εγκαινιασμένος ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου από τον Μητροπολίτη Αργολίδος κυρό Χρυσόστομο Δεληγιαννόπουλο.

Έτσι λοιπόν, είχε έγνοια, να μην λείψει τίποτα, να είναι όλα στη θέση τους. Ακόμη ακόμη γνώριζε και "τα ενδότερα του καταπετάσματος", "να φέρεις άγιο Μύρο", μου έλεγε, γνωρίζοντας ότι μυρώνουμε τα παιδιά στη βάπτιση. Δεν κάνουμε τις πολλές βαπτίσεις εδώ, αλλά να υπάρχει. Είχε έγνοια μεγάλη για την εκκλησία. Ταπεινά και ειλικρινά μαρτυρώ, ότι έζησα προσωπικά, κοντά του! Αν είχαμε Θεία Λειτουργία το πρωί, δεν κοιμόταν όλη τη νύχτα. Είχε προπορευθεί τουλάχιστον στο Ναό δύο ώρες πριν από τον παπά και τον ψάλτη. Τα φώτα όλα αναμμένα, μέσα και έξω! Πάσχα! Τί τα άναψες τα φώτα όλα κύρ Θανάση σήμερα; Αφού σας περιμένω, να είναι σκοτάδι η Εκκλησία;

Το πρόσφορο πάντα στην Εκκλησία από το πρωί, γραμμένα όλα τα ονόματα της γενιάς του, ζωντανά και πεθαμένα, περιμένοντας στο τέλος να πάρει το αντίδωρο να φάει ο ίδιος, και να πάει και στο σπίτι για ευλογία. Ήταν άνθρωπος μ' αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχουν οι απλοί άνθρωποι, που με την ευλάβειά τους και την πίστη τους, θα σου πουν την θεολογία της Εκκλησίας, όπως την βίωναν. Διακονούσε μέσα στο ιερό σαν μικρό παιδί. Καθαρότητα ψυχής και σώματος. Το θυμιατό στην ώρα του, ήξερε πότε να ετοιμάσει το ζέον ύδωρ και η χαρά του δεν λεγόταν, αν κανείς του έφερνε καλό λιβάνι ή του έπαιρνε καινούργιο πράγμα για την εκκλησία.

Ερχόταν πρώτος στην εξομολόγηση, παπα Πέτρο μου, μου έλεγε. Πρώτος στη Λειτουργία να κοινωνήσει και στο τέλος πάντα χαιρετούσε, καλή αντάμωση την επόμενη φορά. Ντρεπόταν υπερβολικά και σαν να απολογούνταν όταν δεν είμασταν αρκετοί στην εκκλησία. Ε, καθημερινή σήμερα, δουλεύουν τα παιδιά. Αλλά εγώ τους το λέω, θα έρθει ο παπάς να λειτουργήσουμε.

Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα πανηγύρια του Αγίου Κωνσταντίνου; Τί και ποιούς; Τα βραστά στον Άγιο Κωνσταντίνο και στον Άγιο Λιά, με τον μπαρμπα Γιάννη το Ζαφειράκο και άλλους,που ο καθένας μας έχει κρατήσει τις δικές του εντυπώσεις στη καρδιά του. Ερχόμενος του Αγίου Κωνσταντίνου περίμενε την άφιξή μου, να περάσω από το μαγειρείο να ευλογήσω τα κρέατα, κρατώντας και το φλισκούνι για το τέλος.

Αυτά και άλλα πολλά, θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτά που ζήσαμε μαζί, αλλά και εκείνα που έζησε με τον παπα Θανάση Μπούζιο και τον παπα Γιώργη Νταβέλο και μου είχε διηγηθεί, ουκ ολίγα. Αστεία και σοβαρά, απλά και ευλαβικά που δεν επιτρέπει η παρούσα στιγμή να αναφέρω.

Αγάπη για τον παπά Γιώργη, λατρεία, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Το έλεγε κάθε φορά που με συναντούσε, ιδιαιτέρως τον πρώτο καιρό. Η αγάπη του φαινόταν και εκδηλωνόταν και μετά θάνατον του παπα Γιώργη, αφού ήταν ελάχιστες οι φορές που με είπε με το όνομά μου. Παπα Γιώργη μου, το καταλάβαινε και επανέρχονταν.

Κλείνοντας αυτές τις θύμησες στη μνήμη του, σε λίγη ώρα θα τον προπέμψουμε, θα τον αποχαιρετήσουμε στο "σπίτι" που έζησε και αγάπησε, στον Άγιο Κωνσταντίνο στη Βελανιδιά στις 5:00 το απόγευμα. Εύχομαι ολόψυχα κυρ Θανάση, ο Κύριος μας, να σε αναπαύσει, να σε ξεκουράσει, να σου χαρίσει τη Βασιλεία Του με τις πρεσβείες των Αγίων μας Κωνσταντίνου και Ελένης. Εκεί θα βρεις δικούς σου, θα βρεις και τον παπα Θανάση, αλλά και τον παπα Γιώργη! Υπηρέτησαν και άλλοι μαζί του, αλλά ο κυρ Θανάσης υπήρξε ο μακροβιότερος. 40 χρόνια τα ξεπέρασε! Θέλησε όμως ο Θεός, να δοκιμαστείς στα τελευταία σου, να χρυσωθείς περισσότερο, αλλά και να απολαύσεις την περισσή αγάπη και υπομονή των δικών σου, της κυράς Αλεξάνδρας, των παιδιών σου και των εγγονών σου, κοντινών και μακρινών.

Ας χαιρετηθούμε λοιπόν όπως έλεγες, καλή αντάμωση την επόμενη φορά...αλλά τώρα κυρ Θανάση στη Βασιλεία του Θεού.

                              Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

                             Εφημέριος Κιβερίου και Βελανιδιάς

                                      π. Πέτρος Αθανασόπουλος