Εμπειρίες από τον παπα -Τύχωνα της Καψάλας

 

Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968

O Παπα – Τύχων
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Έλεγε ο παπα-Τύχων:

– Για να βρεις καλό πνευματικό πρέπει να κάνεις τρεις μέρες προσευχή και

κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίσει. Και στο δρόμο που θα πηγαίνεις να κάνεις

προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πει λόγους καλούς.

Κάποτε τον είχε ρωτήσει ένας Ηγούμενος:

-Γέροντα, ποιος αδελφός είναι πιο καθαρός μέσα στο Κοινόβιο;

Ο Παπα – Τύχων απήντησε:

– Άγιε Καθηγούμενε, όλοι οι αδελφοί είναι καθαροί.

Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:

– Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ο Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.

Πάντα τόνιζε την ταπείνωση και έλεγε χαρακτηριστικά:

– Ένας ταπεινός άνθρωπος έχει περισσότερη Χάρη από πολλούς ανθρώπους. Κάθε πρωΐ ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ’ όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Πά-πά-πά, παιδί μου! εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους.

Επίσης, έλεγε γι’ αυτούς πού παρθενεύουν πώς πρέπει να έχουν και ταπείνωση, γιατί αλλιώς δεν σώζονται μόνο με την παρθενία, διότι η κόλαση είναι γεμάτη και από υπερήφανους παρθένους.

– Όταν καυχάται κανείς ότι είναι παρθένος – έλεγε -θα του πή ο Χριστός: «Επειδή δεν έχεις και ταπείνωση, πήγαινε στην κόλαση». Ενώ σ’ εκείνον πού ήταν αμαρτωλός και μετανόησε και ζή ταπεινά με συντριβή καρδίας και ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, θα του πή ο Χριστός: «Έλα, παιδί μου, εδώ στον γλυκό Παράδεισο».

Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζη συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Αββά Μακάριο και Αββά Ισαάκ. «Η μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκήται, αποκτάει πάθη».

Ο Πάπα – Τυχών προσπαθούσε να μιμηθή τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του Μονάχου είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:

– Ο Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.

(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1995)

Την Κυριακή, μου έλεγε, δεν πρέπει να δουλεύουμε. Γιατί, τον παλαιό καιρό, που οι Ισραηλίτες τρέφονταν με το μάννα, κάθε ημέρα τους έστελνε ο Θεός, εκτός από την ημέρα την εβδόμη. Ούτε ευλογούσε αυτούς που ήσαν λαίμαργοι. Γιατί, όσοι το φύλαγαν, τους χάλαγε, γινόταν σκουλήκια. Έτσι, δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά κάθονταν στις σκηνές τους και υμνούσαν τον Θεό. Ο ίδιος είχε την Κυριακή δοσμένη όλη στον Θεό. Ήθελε, όταν λειτουργούσε, να μην τελειώνη την Λειτουργία σύντομα. Πολλές φορές ερχόταν ο Εσπερινός και λειτουργούσε ακόμα.

-Όχι πολλή δουλειά οι μοναχοί. Κοσμικοί αυτό. Φαραώ, πολλή δουλειά έλεγε Εβραίους, να ξεχνάτε Θεό. Συ μοναχός, δουλειά μια ώρα στοπ. Ευλογητός ο Θεός! Κύριε ελέησον! Προσευχή κάνει. Μετά δουλειά. Σε μία ώρα πάλι: Ευλογητός ο Θεός!

Τον συνέπαιρνε η αγάπη του Θεού:

–Αγάπη αιώνια… πω, πω, πω, αιώνια αγάπη, έλεγε ο Γέροντας συγκινημένος, ενώ δάκρυα έτρεχαν στις ξηραμένες από την άσκηση παρειές του.