Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΥ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΗΣ

(Μέρος Β')

                                  Του Πρωτοπρεσβυτέρου

                                 Σωτηρίου Αθανασούλια

Τά βασικά αὐτά σημεῖα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας καταλύει ἡ Νέα Ἐποχή στό σύνολό τους. Κατά τήν ἀντίληψη τῶν ὀργανώσεων πού τήν ἐκφράζουν μεταξύ Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά[1]. Θεός, ἄνθρωπος καί κόσμος στήν πραγματικότητα δέν διαφέρουν μεταξύ τους καί ἔχουν κατά βάθος τήν ἴδια οὐσία. Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεός εἶναι συγκεκριμένο πρόσωπο καί ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά σταθεῖ ἀπέναντί Του καί νά συνομιλήσει, γιά παράδειγμα κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς, ἀπορρίπτεται.

Ἡ Νέα Ἐποχή δέχεται ὅτι ὁ Θεός εἶναι μιά ἀόριστη καί ἀπρόσωπη ἐνέργεια, μιά τυφλήδύναμη, πού διαχέεται μέσα στό σύμπαν. Οἱ διάφορες ὀργανώσεις ὀνομάζουν αὐτή τήν ἐνέργεια μέ ποικίλα όνόματα, ὅπως, «Συμπαντική Ἐνέργεια», «Παγκόσμια Ἐνέργεια», «Παγκόσμιο Πνεῦμα», «Παγκόσμια Ὑπερσυνειδητότητα» κ.τ.λ.[2] Ἡ ἀπρόσωπη αὐτή ἐνέργεια ἐκδηλοῦται καί προσλαμβάνει διάφορες μορφές, σχηματίζοντας τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ὁ κόσμος λοιπόν ἀποτελεῖ ἐκδήλωση αὐτῆς τῆς Παγκόσμιας Ὑπερσυνειδητότητας, δηλ. εἶναι ἕνα μέρος τοῦ ἀπρόσωπου Θεοῦ. Κατά τόν ἴδιο τρόπο, μέρος τοῦ ἀπρόσωπου Θεοῦ εἶναι καίὁ ἄνθρωπος. Ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι θεϊκή, πού σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος στήν πραγματικότητα εἶναι θεός. Ἡ ἀντίληψη αὐτή, ὅτι ὅλα εἶναι ἕνα, ὅλα ἀποτελοῦν ἐκδήλωση μιᾶς καί τῆς αὐτῆς πραγματικότητος καί, κατά συνέπειαν, πρέπει νά ἐξετάζονται σάν τμήματα αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ὀνομάζεται «ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου». «Ἕν τό Πᾶν καί δι' αὐτοῦ τόΠᾶν καί ἐν αὐτῷ τό Πᾶν», διδάσκει ἡ Θεοσοφία τῆς Μπλαβάτσκυ[3]. Πρόκειται στήν οὐσία γιάμιά νέα μορφή Πανθεϊσμοῦ, ὁ ὁποῖος σέ γενικές γραμμές ἐδίδασκε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ κόσμος καίὁ κόσμος εἶναι ὁ Θεός.

Γιά νά κάνουν περισσότερο κατανοητές τίς ἀντιλήψεις τους αὐτές οἱ ὀπαδοί τῆς ΝέαςἘποχῆς, χρησιμοποιοῦν ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Τό νά ζεῖς», ἰσχυρίζονται, «στή γῆ, εἶναι σάν σταγόνα νεροῦ πού τινάχθηκε ἀπό τήν θάλασσα. Μπορεῖ νά ὑπάρχουν περίοδοι φαινομενικῆς ἀπομόνωσης ἀπό τόν ὡκεανό, ἀλλά ἡ ὕπαρξη τῆς μεμονωμένης σταγόνας θάτελειώσει σύντομα, καί ἡ σταγόνα θά πέσει πάλι πίσω στή θάλασσα, τήν πηγή τῆς ὕπαρξής της.Ὅπως ἡ σταγόνα, θά ἐπιστρέψουμε στή θεϊκή μας ὕπαρξη γιά νά ἐπανενωθοῦμε μέ τό Ὅλον»[4].

Ὅλα, λοιπόν, τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου πηγάζουν ἀπό μιά ἀπρόσωπη ΠαγκόσμιαὙπερσυνειδητότητα καί, κατά τόν βιολογικό τους θάνατο, ἐπιστρέφουν πάλι σ' αὐτήν, διαλύονται μέσα σ' αὐτήν καί ἐξαφανίζονται. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο. Ἡ διάλυση καίἐξαφάνιση μέσα στήν Ὑπερσυνειδητότητα, μέσα στόν ἀπρόσωπο θεό, προβάλλεται ἀπό τή ΝέαἘποχή σάν ὁ ὕψιστος στόχος καί ὁ τελικός προορισμός τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο πού ὁ στόχος αὐτός δέν ἐπιτυγχάνεται ἀμέσως μέ τόν βιολογικό θάνατο καί δέν ἀρκεῖ γι' αὐτό ὁ περιορισμένος χρόνος μιᾶς καί μόνης ζωῆς. Εἶναι ἀπαραίτητο ὁ ἄνθρωπος νά ἐπανέλθει καί πάλι στή ζωή, γιάἑκατοντάδες καί ἴσως γιά χιλιάδες φορές, προκειμένου νά κατορθώσει νά ἐκπληρώσει τόν σκοπότῆς ὕπαρξής του, δηλ. τήν πλήρη ἐξαφάνιση τοῦ προσώπου του.

Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι υἱοθετεῖται ἡ βασική ἀντίληψη τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν γιά τήμετενσάρκωση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μετά τόν βιολογικό του θάνατο ἐπανέρχεται καί πάλι στή ζωή μέ ἕνα νέο σῶμα[5]. Ἔτσι ὑπόκειται σέ ἕνα ἀτέλειωτο κύκλο γεννήσεων καίθανάτων, πού ὀνομάζεται στίς ἀνατολικές θρησκεῖες «σαμσάρα». Ἡ ἀλυσίδα αὐτή διέπεται ἀπόἕνα βασικό καί ἀδυσώπητο νόμο, τόν νόμο τοῦ «κάρμα». Σύμφωνα μέ αὐτόν, κάθε πράξη τοῦἀνθρώπου ἔχει ἐπακόλουθα πού ἐνεργοῦν πέρα ἀπό αὐτή τή ζωή. Τά ἀποτελέσματα τῶν πράξεών μας δημιουργοῦν τό κάρμα. Ζώντας σ' αὐτόν τόν κόσμο ὁ ἄνθρωπος, συσσωρεύει στόν ἑαυτό του κάρμα, καί ἀπό τό κάρμα πού συσσωρεύει θά ἐξαρτηθεῖ ἡ μορφή μέ τήν ὁποία θά γίνει ἡ ἑπόμενη μετενσάρκωσή του. Τό κάρμα αὐτό δέν συγκεντρώνεται μόνο ἀπό τήν παροῦσα ζωή, ἀλλά καίἀπ’ ὅλες τίς προηγούμενες ζωές, καί ἀκολουθεῖ τόν ἄνθρωπο ἀναγκαστικά. Πρέπει, λοιπόν, νάἐνεργεῖ κάποιος ἔτσι, ὥστε νά συσσωρεύει κατά τό δυνατόν θετικό κάρμα στόν ἑαυτό του, μέσκοπό νά συντομεύσει ὅσο γίνεται τή διαδικασία τῶν νέων γεννήσεων καί θανάτων, δεδομένουὅτι ἡ ζωή σ' αὐτόν τόν κόσμο θεωρεῖται συνήθως βασανισμός.

Μέ βάση τή θεμελιώδη αὐτή ἀντίληψη γιά τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου, μποροῦμε πλέον νά κατανοήσουμε πολλές ἄλλες πτυχές τῆς γενικότερης διδασκαλίας τῆς Νέας Ἐποχῆς γιά τόνἄνθρωπο καί τή σχέση του μέ τόν Θεό. Εἶναι φανερό ὅτι ἡ σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου δέν μπορεῖνά εἶναι σέ καμιά περίπτωση σχέση μεταξύ δύο προσώπων. Ὁ Θεός δέν βρίσκεται ἔξω ἀπό τόνἄνθρωπο, βρίσκεται μέσα σ' αὐτόν. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά λατρεύσει τόν Θεό πού βρίσκεται μέσα του, καλεῖται νά λατρεύσει σέ τελευταία ἀνάλυση τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό. Ἡ Νέα Ἐποχήεἶναι στήν οὐσία ἕνα σύστημα αὐτολατρίας, εἶναι ἕνα σύστημα στό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος λατρεύει τόν ἑαυτό του.

Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι διάχυτη μεταξύ τῶν ὀργανώσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἔτσι γιάπαράδειγμα σέ κείμενο κάποιας ἀπό αὐτές διαβάζουμε: «Ἡ παλιά θρησκεία λέει ὅτι ἄθεος εἶναι αὐτός πού δέν πιστεύει στό Θεό. Ἡ νέα θρησκεία λέει ὅτι ἄθεος εἶναι ὅποιος δέν πιστεύει στόνἑαυτό του... Πίστευε στόν ἑαυτό σου, Πίστευε στό μοναδικό Θεό... Καί ἄν πιστεύεις σέ δεκάδες Θεούς, ἀλλά δέν ἔχεις πίστη στόν ἑαυτό σου, δέν ὑπάρχει σωτηρία γιά σένα».[6] Ἄλλη ἑλληνικήὀργάνωση τῆς Νέας Ἐποχῆς συνιστᾶ στόν ἄνθρωπο νά ἀπευθύνεται στόν ἑαυτό του μέ τά ἑξῆς λόγια: «Ὑπέροχε Ἕνα, Σύμβουλέ μου, Πρίγκιπα τῆς Εἰρήνης μου, Χριστέ Ἑαυτέ μου... Σκέψουὅλη τήν ἡμέρα ὅτι εἶσαι ὁ Χριστός τοῦ Θεοῦ καί ζῆσε μέ αὐτή τή σκέψη. Μετά σκέψου πώς αἰσθάνεται ὁ Χριστός. Πώς μιλᾶ ὁ Χριστός, πώς εὐλογεῖ ὁ Χριστός, καί τέλος, θυμήσου ὅτι εἶσαιὁ Χριστός τοῦ Θεοῦ».[7] Ὁ ἄνθρωπος τῆς Νέας Ἐποχῆς ἀνταποκρίνεται ὁλοκληρωτικά στήν προσφορά τοῦ διαβόλου πρός τούς πρωτοπλάστους μέσα στόν Παράδεισο: «ἔσεσθε ὡς θεοί». Καίπιστεύει πράγματι ὅτι εἶναι ὁ Θεός.

Σέ μιά τέτοια σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου δέν μπορεῖ βέβαια νά γίνει λόγος περί προσευχῆς.Ἡ προσευχή ἀντικαθίσταται μέ τήν τεχνική τοῦ διαλογισμοῦ, καί ὅπου οἱ ὁμάδες τῆς ΝέαςἘποχῆς ὑποκριτικά κάνουν λόγο περί προσευχῆς ἐννοοῦν μέ τόν ὅρο αὐτό τόν διαλογισμό.

Εἰς ὅτι ἀφορᾶ στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἔχει γίνει ἤδη σαφές ὅτι ἡ σωτηρία αὐτή δέν προέρχεται ἀπό τόν Θεό, ὅπως δέχεται ἡ χριστιανική πίστη. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται μόνος του καίμέ τίς δικές του δυνάμεις. Οἱ ὁμάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς διατυπώνουν διάφορα συστήματα αὐτοσωτηρίας καί αὐτοεξέλιξης,[8] σύμφωνα μέ τά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά καλλιεργήσει καίνά ἀναπτύξει τίς θεϊκές δυνάμεις, πού, δῆθεν, βρίσκονται μέσα του, προκειμένου νά ἀνέλθει σέἀνώτερα ἐπίπεδα ὕπαρξης. Γιά νά γίνει αὐτό, εἶναι ἀνάγκη νά ἐφαρμόσει διάφορες συγκεκριμένες τεχνικές, πού διαφέρουν ἀπό ὁμάδα σέ ὁμάδα. Βέβαια, ὅλα τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καθώς καί οἱ ἄνθρωποι, ἔχουν θεϊκή οὐσία μέσα τους, ἀποτελοῦν μορφές ἐκδήλωσης τοῦἀπρόσωπου θεοῦ. Ὅμως, αὐτές οἱ μορφές διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς κάθε πρᾶγμα διαφέρειἀπό τά ὑπόλοιπα εἴτε ὡς πρός τό «ἐπίπεδο ὕπαρξης», εἴτε ὡς πρός τό «βαθμό συνειδητότητος», εἴτε διότι συνίσταται ἀπό διαφορετικές «συμπυκνώσεις ἐνεργείας».[9]

Ἀνερχόμενος τά διάφορα ἐπίπεδα ἐξελίξεως ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν ἐφαρμογή συγκεκριμμένων τεχνικῶν,[10] καθίσταται κατά κάποιον τρόπο «ὑπεράνθρωπος», γίνεται «μύστης» καί γνωρίζει τά μυστικά τῆς ζωῆς, πού παραμένουν ἀπόκρυφα γιά τούς ἀμυήτους.[11] Ἕνας μεγάλος μύστηςἦταν καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καθώς καί ὅλοι οἱ ἀρχηγοί τῶν γνωστῶν θρησκειῶν. Ὅσοι ἔχουν φτάσει στά ἀνώτερα ἐπίπεδα, συνιστοῦν τή Μεγάλη Λευκή Ἀδελφότητα,[12] γιά τήν ὁποία μίλησε ἡ Μπλαβάτσκυ καί διάφορες ὀργανώσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς. Πρόκειται γιά ὁμάδαὑπερανθρώπων πλέον ὄντων, ἡ ὁποία ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ ἄτομα, ἀλλά καί μέ ὀργανώσεις αὐτοῦτοῦ κόσμου, μέ σκοπό νά κατευθύνει τήν ἀνθρωπότητα πρός ἑνοποίησιν φυλῶν, θρησκειῶν καίκοινωνικῶν τάξεων.

Μέ βάση τά παραπάνω, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος ἦλθε στή γῆ καί ἔγινεἄνθρωπος γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς καί θά ἔλθει γιά δεύτερη φορά ὁ ἴδιος νά κρίνει τόν κόσμο, ἀπορρίπτεται στό σύνολό της ἀπό τήΝέα Ἐποχή. Ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ σωτήρ τοῦ κόσμου, διότι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἀνάγκη τοῦΧριστοῦ γιά νά σωθεῖ, σώζεται μόνος του. Ὁ Χριστός εἶναι τό πολύ ἕνας περισσότεροἐξελιγμένος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μάλιστα ὑπέστη διαδοχικές μετενσαρκώσεις.[13] Ἤ εἶναι ἁπλάκαί μόνο μιά κατάσταση, τήν ὁποία διάφορες ὀργανώσεις ὀνομάζουν «χριστική κατάσταση», καίστήν ὁποία μπορεῖ νά φτάσει κάθε ἄνθρωπος, ξεπερνώντας ἀκόμη καί τήν κατάσταση πούβρισκόταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστός δηλ. θεωρεῖται πρόσωπο, πού ὄχι μόνο μπορεῖ νάφτάσει κανείς, ἀλλά καί νά ξεπεράσει.

Μιά ἰδιαίτερα προσφιλής τακτική τῆς Νέας Ἐποχῆς στό σημεῖο αὐτό εἶναι νά χρησιμοποιεῖχριστιανικούς ὅρους πρός παραπλάνησιν, ἀλλά νά τούς δίνει ἄλλο, ἤ καλύτερα ἀντίστροφο περιεχόμενο. Ἔτσι γίνεται λόγος περί τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐννοεῖται ὅμως μέ τόν ὅρο αὐτό ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά μιά «χριστική κατάσταση», γίνεται λόγος γιά προσευχή, ἀλλά μέ τόν ὅρο αὐτόἐννοεῖται ὁ διαλογισμός, γίνεται λόγος γιά πίστη, ἀλλά ἐννοεῖται ἡ πίστη στόν ἑαυτό μας καί ὄχι ἡπίστη στό Θεό.

Μέ τόν τρόπο αὐτό διαμορφώνεται μιά στάση τῆς Νέας Ἐποχῆς ἔναντι τῆς ΧριστιανικῆςἘκκλησίας, ἀλλά καί ἔναντι τῶν θρησκειῶν γενικά, ἡ ὁποία ἐξωτερικά τουλάχιστον δέν φαίνεται σάν στάση ἔντονης ἀντιπαράθεσης. Ἡ διδασκαλία γιά τήν στάση ἔναντι τῶν θρησκειῶν ὑπάρχειἤδη στίς ἀντιλήψεις τῆς Μπλαβάτσκυ, ὅπου κυριαρχοῦν δύο βασικές ἀρχές. Ἡ μία ἀρχή εἶναι ὅτι «δέν ὑπάρχει θρησκεία ἀνώτερη ἀπό τήν ἀλήθεια»,[14] καί ἡ ἄλλη εἶναι ὅτι «δέν ὑπάρχει θρησκεία, πού νά εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάποια ἄλλη θρησκεία».[15]

Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι, λοιπόν, τό ἴδιο πρᾶγμα. Μεταξύ χριστιανοῦ, βουδδιστῆ, μουσουλμάνου, κ.τ.λ., δέν ὑπάρχει στήν οὐσία καμία διαφορά[16]. Οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί δρόμοι, πού ὁδηγοῦν, ὅμως, στόν ἴδιο προορισμό, στόν ἴδιο «θεό». Πάνω ἀπό τίς θρησκεῖες εἶναι ἡ ἀλήθεια, καί ὡς «ἀλήθεια» νοοῦνται ἐδῶ οἱ ἀντιλήψεις τῆς Θεοσοφίας ἀρχικάκαί τῆς Νέας Ἐποχῆς μετέπειτα. Οἱ θρησκεῖες ἦσαν γιά τούς ἀτελεῖς ἀνθρώπους τῆς παλαιᾶςἘποχῆς καί οἱ μεταξύ τους διαφορές ὀφείλονται στήν ὑπερβολική προσκόληση στόν τῦπο καί στόγράμμα. Ἡ Νέα Ἐποχή ὅμως θά σημάνει μιά βαθύτερη κατανόηση τῶν θρησκειῶν, μέ σκοπό τήνἀνακάλυψη τῆς κοινῆς τους οὐσίας καί μέ προοπτική τήν μεταξύ τους συνεργασία, τήν συνένωσήτους καί τή δημιουργία μιᾶς πανθρησκείας. Αὐτό ἀφορᾶ καί τήν Χριστιανική Ἐκκλησία, γι' αὐτόοἱ ἄνθρωποι τῆς Νέας Ἐποχῆς προτείνουν μιά νέα κατανόηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μιά νέαἀνάγνωση τῶν ἱερῶν κειμένων, μιά νέα νοηματοδότηση τῶν χριστιανικῶν ὅρων. Ἔτσι ἡ ΝέαἘποχή δέν λέει συνήθως «ἔξελθε ἐκ τῆς ἐκκλησίας σου γιά νά σωθεῖς», δέν ἐπιδιώκει, ὅπως οἱπαλαιότερες αἱρέσεις νά ἀδειάσει τίς Ἐκκλησίες γιά νά γεμίσει τίς δικές της αἴθουσες. Θέλει νάεἶναι γεμάτες οἱ Ἐκκλησίες, ἀλλά, ὅσοι βρίσκονται μέσα σ' αὐτές νά σκέπτονται καί ζοῦν αἱρετικά.

Ἡ ἑνοποίηση τῶν θρησκειῶν εἶναι ἕνα μόνο βῆμα πρός ἑνοποίησιν ὁλόκληρου τοῦ κόσμου. Παράλληλα ἐπιδιώκεται ἡ φυλετική ἑνοποίηση, ἡ ταξική, ἡ ἰδεολογική καί, τέλος, ἡ πολιτικήἑνοποίηση, οὕτως ὥστε ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα νά διαμορφωθεῖ σέ μιά παγκόσμιαἀδελφότητα.[17] Αὐτή θά τεθεῖ κάτω ἀπό τήν πνευματική, ἴσως καί τήν πολιτική, ἡγεσία τοῦἈβατάρ τῆς Νέας Ἐποχῆς, τοῦ νέου μεσσία, ὁ ὁποῖος θά τήν ὁδηγήσει, ὑποτίθεται, στόν κόσμο τῆς προόδου, στόν κόσμο τῆς τελειότητος, στόν κόσμο τοῦ φωτός.

Εἶναι ἀνάγκη νά ὑπενθυμήσουμε στό σημεῖο αὐτό ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δέν περιμένει οὔτε τήν ἔλευση ἄλλου μεσσία, οὔτε τήν ἔλευση ἄλλου χριστοῦ. Περιμένει τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦἴδιου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἦλθε γιά πρώτη φορά στό κόσμο, γιά νά κρίνει, ὅμως, τώρα «ζώντας καί νεκρούς». Πρίν, ὅμως, ἀπό αὐτήν τήν Δευτέρα Παρουσία, περιμένει τήν ἔλευση τοῦἈντιχρίστου, τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὁ ὁποῖος, ἔχοντας ὁλόκληρη τήν δύναμη τοῦ διαβόλου, θάκάνει «σημεῖα καί τέρατα μεγάλα», θά ἐμφανιστεῖ σάν σωτῆρας τῆς ἀνθρωπότητος, θά μιμηθεῖ τόπρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί θά ζητήσει ἀπό τούς ἀνθρώπους νά τόν προσκυνήσουν σάν Θεό. Ὅμως, ἡ δύναμη καί ἡ ἐξουσία του θά διαρκέσουν πολύ λίγο, γιατί πρόκειται νάκαταλυθοῦν μέ τήν ἔνδοξο Παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

*   *   *

Συνοψίζοντας ὅσα ἀναφέραμε παραπάνω, παρατηροῦμε ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή εἶναι μιά τάση πούεἰσχωρεῖ ἀθόρυβα καί ἀθέατα σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς, ἐπιχειρώντας νά μεταβάλει τόν τρόπο σκέψεως τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου καί νά διαβρώσει τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ μας. Τήν τάση αὐτή ἐκφράζουν ἑκατοντάδες ὀργανώσεις, ἀλλά καί χιλιάδες μεμονωμένα ἄτομα, πούτίθενται στήν ὑπηρεσία τῆς ἰδεολογίας της σέ ὅλο τόν κόσμο.

Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Νέα Ἐποχή εἶναι μιά μεγάλη πρόκληση, ἡ ὁποία πρέπει νάἀντιμετωπιστεῖ μέ τήν ὀργάνωση τῆς ἀντιστάσεως ἔναντι του νέου αὐτοῦ ρεύματος καί μέ τήν περισσότερο αἰσθητή ἔκφραση τοῦ γνήσιου ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, βάσει τῶν νέων δεδομένων πού ἔχουν διαμορφωθεῖ. Ἡ Νέα Ἐποχή εἰσάγει μιά ἄλλη ἀντίληψη περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καίκόσμου, πού ἀνατρέπει τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τήν μοναδική ὁδό τῆς σωτηρίας. Διδάσκειὅτι ἡ ἐποχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πέρασε, καί εἰσηγεῖται τήν πίστη σέ ἕνα ἄλλο «χριστό», διαφορετικό ἀπό τόν ἕνα καί ἀληθινό Χριστό, γιά τόν Ὁποῖο ἡ Ἁγία Γραφή διαβεβαιώνει ὅτι «οὐκἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐνἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς».[18]

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Ἀλεβιζοπούλου Ἀντωνίου Πρωτ., Ἀποκρυφισμός Γκουρουϊσμός «Νέα Ἐποχή», Ἀθῆναι 19933. Ἀλεβιζοπούλου Ἀντωνίου Πρωτ., Διαλογισμός ἤ Προσευχή; Ὀρθόδοξη θεώρηση, Ἀθῆναι 19972. Ἀλεβιζοπούλου Ἀντωνίου Πρωτ., Ἡ Ἀστρολογία στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀθῆναι 1995.Ἀλεβιζοπούλου Ἀντωνίου Πρωτ., Νεοφανεῖς Αἱρέσεις Καταστροφικές Λατρεῖες στό φῶς τῆςὈρθοδοξίας, Ἀθήνα 1995. Ἀλεβιζοπούλου Ἀντωνίου Πρωτ., Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆςὈρθοδοξίας. Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, τεῦχ. 4ον - 10ον: Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Καθαροί, Πεφωτισμένοι, Θεοσοφία, Ἀνθρωποσοφία, Μασωνία, Ἀθήνα 1996.  Ἀτζακλῆ Βασ., Νέα Ἐποχή«Ὑδροχοϊστές», ἔκδ. 3, ΙΧΝΑ Ἀθῆναι. Cabey Const., Τό σχέδιο τῆς ἐξαπάτησης. Τά ἀπατηλάσυνθήματα τοῦ Ὑδροχοϊκοῦ κινήματος, ἔκδ. Στερέωμα. Σταυριανίδη Νικ., Θεοσοφία - «ΝέαἘποχή». Ἀντίχριστη ἰδεολογία παγκόσμιου Ναζισμοῦ, Ἀθήνα 1997. Τσιάκκα Χριστοφόρου Ἀρχ.,Ἡ «Νέα Ἐποχή». Μιά σύγχρονη πρόκληση στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, Λεμεσός 1997. Τσιάκκα Χριστοφόρου Ἀρχ., Ἡ πρόκληση τοῦ ὄφεως. Νέες αἱρέσεις, ἔκδ. «Συνδέσμου Ὀρθοδόξου Πίστεως» Ἱ. Μητροπόλεως Λεμεσοῦ 1991. Yermak D. C. Gr., Ὁ ὄλεθρος τῆς πυραμίδος Καμπάλα. Σημεῖα καί τέρατα τῆς Νέας Ἐποχῆς, Μετ. Γρ. Ἀνδρεαδάκη, ἔκδ. Στερέωμα, 1992. Χατζῆ Ἐλευθερίου Ἱερ., Ἡ Μεγάλη Λευκή Ἀδελφότητα τῶν Ἀναληφθέντων Διδασκάλων τῆς Σοφίας, Κόρινθος 1998.

---

[1] Ἀρχ. Χριστοφόρου Τσιάκκα, Ἡ «Νέα Ἐποχή». Μιά σύγχρονη πρόκληση στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, Λεμεσός 1998, σ. 26.

[2] Αὐτόθι, σ. 26.

[3] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, τεῦχ. 4ον - 10ον: Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Καθαροί, Πεφωτισμένοι, Θεοσοφία, Ἀνθρωποσοφία, Μασωνία, Ἀθήνα 1996, σ. 133.

[4] Τό σῶμα αὐτό κατά τήν ἀντίληψη τῶν ἀνατολικῶν θρησκεύματων δέν εἶναι ἀναγκαστικά σῶμαἀνθρώπινο. Ἐνδέχεται νά εἶναι κατώτερο τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (π.χ. σῶμα ζώου, φυτοῦ, ἀνόργανου ὑλικοῦπράγματος κ.τ.λ.) ἤ ἀνώτερο (σῶμα κάποιου «θεοῦ»).

[5] Ἀρχ. Χριστοφόρου Τσιάκκα, Μνημ. ἔργ., σ. 27.

[6] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Διαλογισμός ἤ Προσευχή: Ὀρθόδοξη θεώρηση, Ἀθήνα 19972, σ. 107.

[7] Ἀρχ. Χριστοφ. Τσιάκκα, Μνημ. ἔργ., σ. 28.

[8] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, τεῦχ. 4ον - 10ον: Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Καθαροί, Πεφωτισμένοι, Θεοσοφία, Ἀνθρωποσοφία, Μασωνία, Ἀθήνα 1996, σ. 141.

[9] Αὐτόθι, σ. 135.

[10] Ὄχι κατ' ἀνάγκην στά πλαίσια αὐτῆς τῆς ζωῆς, ὅπως ἔχουμε προαναφέρει, ἀλλά καί μέσῳ τῆς διαδικασίας τῆς μετενσάρκωσης.

[11] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, τεῦχ. 4ον - 10ον: Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Καθαροί, Πεφωτισμένοι, Θεοσοφία, Ἀνθρωποσοφία, Μασωνία, Ἀθήνα 1996, σ. 137.

[12] Αὐτόθι, σ. 138.

[13] Αὐτόθι, σ. 144.

[14] Αὐτόθι, σ. 139.

[15] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζιπούλου, Ἀποκρυφισμός Γκουρουϊσμός «Νέα Ἐποχή», ἔκδ. 3η, Ἀθῆναι 1993, σ. 94.

[16] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, τεῦχ. 4ον - 10ον: Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Καθαροί, Πεφωτισμένοι, Θεοσοφία, Ἀνθρωποσοφία, Μασωνία, Ἀθήνα 1996, σ. 140.

[17] Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζιπούλου, Ἀποκρυφισμός Γκουρουϊσμός «Νέα Ἐποχή», ἔκδ. 3η, Ἀθῆναι 1993, σ. 92 - 94 καί Πρωτ. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, τεῦχ. 4ον - 10ον: Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Καθαροί, Πεφωτισμένοι, Θεοσοφία, Ἀνθρωποσοφία, Μασωνία, Ἀθήνα 1996, σ. 138.

[18] Πράξ. 4, 12.