Ποίησόν με κατοικητήριον τῆς ἁγίας ἐκείνης ζωῆς...

«Ἐλθέ καί ποίησον Σύ Αὐτός ἐν εμοί τό θέλημά Σου. Τά προστάγματά Σου δεν χωροῦν ἐν τῇ στενῇ καρδίᾳ, καί ὁ πεπερασμένος μου νοῦς δέν συλλαμβάνει το περιεχόμενον αὐτῶν… Ἐάν Σύ δέν εὐδοκήσῃς νά κατοικήσῃς ἐν ἐμοί, τότε ἀναποφεύκτως θά πορευθῶ στό σκότος…Γνωρίζω ὅτι Σύ δέν ἐνεργεῖς διά τῆς βίας, ἀλλά Σέ ἰκετεύω: Εἴσελθε μετ’ ἐξουσίας εἰς τόν οἴκον μου, καί ὅλον με ἀναγέννησον. Μετέβαλε το καταχθόνιον σκότος τῆς ὑπερηφανίας μου εἰς την ταπεινήν Σου ἀγάπην. Διά τοῦ φωτός Σου μεταμόρφωσον τήν διαφθαρεῖσαν φύσιν μου, οὕτως ὥστε οὐδέν πάθος να μείνῃ ἐν ἐμοί, ἱκανόν νά παρεμποδίσῃ τήν μετά Σου ἔλευσιν τοῦ Πατρός Σου (βλ. Ἰωαν. 14,21-23). Ποίησόν με κατοικητήριον τῆς ἁγίας ἐκείνης ζωῆς, τῆς ὁποίας Αὐτός Σύ ἐπέτρεψας εἰς ἐμέ νά γευθῶ ἐκ μέρους… Ναί, Κύριε, δέομαί Σου, μη στερήσῃς εἰς ἐμέ τοῦ σημείου τούτου τῆς ἀγαθότητός Σου».

(Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ)