Ο 50ός Ψαλμός είναι ο πλέον συνήθης ψαλμός που χρησιμοποιείται στην Εκκλησία μας και ιδιαιτέρως κατά τις ημέρες της Μ. Σαρακοστής.
Ο Ψαλμός αυτός αποδίδεται στον σπουδαίο Βασιλέα του Ισραήλ Δαυίδ, τον οποίο επέλεξε ο Θεός, όταν ήταν ένας απλός βοσκός. Ο προφήτης Σαμουήλ ήταν ο επιλεγμένος από το Θεό μεσολαβητής για το κάλεσμα αυτό του Δαβίδ.
Ο Δαβίδ είχε το τάλαντο στην ποίηση και στο όργανο που ονομαζόταν ψαλτήριο (από αυτό καθιερώθηκε και ο όρος Ψαλτήρι, ψαλτήριο στην Εκκλησιαστική μουσική παράδοση). Ο 50ός Ψαλμός γράφτηκε από τον Δαυίδ έπειτα από μεγάλο αμάρτημα το οποίο διέπραξε. Ο ίδιος συναισθάνεται και συνειδητοποιεί την βαρύτητα του αμαρτήματος του, και την πτώση του. Με τόνους χαμηλούς συγκλονισμένος, επανέρχεται στο θέμα της αμαρτίας του ικετεύει και παρακαλεί το Θεό με επίγνωση της πράξης του να τον συγχωρήσει και να τον ελεήσει!
Ο Θεός ως Ελεήμων θα τον ακούσει και θα αποδεχθεί την μετάνοια του Δαβίδ με την επάνοδο του στην Γη της Επαγγελίας, καθώς επιθυμεί για τον Δαυίδ (και για καθέ άνθρωπο) στην πριν της πτώσης του στην ανομία κατάσταση... Η πεμπτουσία της μετανοίας του ανθρώπου και η Χάρις του Θεού είναι η ουσία .Ο 50ός Ψαλμός του Δαβίδ αυτό το βήμα μας δείχνει, να προσεγγίσουμε με την μετάνοια μας το Θεό και να απαλειφθεί η συνειδητοποιημένη αμαρτωλότητά μας. Ο Δαβίδ μέσω αυτού του Ψαλμού του έμεινε στην Εκκλησιαστική παράδοση για την δύναμη της μετανοίας του.
Ο 50ός Ψαλμός που ξεκινά με το "Ἐλέησόν με ὁ Θεός…" ας είναι η αφορμή για όλους μας, η αληθινή μετάνοιά μας και η εξομολόγηση στον Θεό των αμαρτημάτων μας, με πνεύμα ταπείνωσης, αναθεωρώντας τον μέχρι τώρα βίο μας και ξεκινώντας μία νέα αρχή στο πετραχήλι του Πνευματικού Ιερέως, μέσω του μυστηρίου της μετανοίας, της ιεράς εξομολογήσεως.
Βιογραφικά στοιχεία Προφήτου Δαβίδ
Βασιλιάς του Ισραήλ και προφήτης.
Γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και ήταν ο έβδομος γιος του Ιεσσαί. Άρχισε τη ζωή του ως τσοπανόπουλο, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους κι έπαιζε κιθάρα.
Μια μέρα που ο προφήτης Σαμουήλ έκανε θυσία στη Βηθλεέμ, παρευρισκόταν και το νεαρό τσοπανόπουλο. Όταν τέλειωσε η θυσία, ο Σαμουήλ έχρισε μυστικά βασιλιά των Ιουδαίων τον Δαβίδ. Επειδή, όμως, ζούσε ο Σαούλ, ο Δαβίδ πήγε στο παλάτι του και διασκέδαζε τη μελαγχολία του βασιλιά με την κιθάρα του. Ο Σαούλ πολλές φορές προσπάθησε να σκοτώσει το Δαβίδ από ζήλια. Τον έσωζε, όμως, η Θεία Πρόνοια και ο γιος του Σαούλ, Ιωνάθαν, που ήταν στενός του φίλος.
Σε κάποιο πόλεμο, που οι στρατοί των Φιλισταίων και των Εβραίων ήταν αντιμέτωποι, ένας γίγαντας Φιλισταίος, ο Γολιάθ προκαλούσε σε μονομαχία τους Εβραίους. Ο πελώριος αυτός πολέμαρχος τους περιγελούσε για τον πανικό που ένιωθαν στο αντίκρυσμά του. Ό Δαβίδ, που είχε έλθει στο στρατόπεδο για να φέρει τροφές στα τρία στρατευμένα αδέρφια του, ντράπηκε για το φόβο των συμπατριωτών του και αποφάσισε να μονομαχήσει με τον υπερήφανο Γολιάθ. Με την άδεια του Σαούλ αντιμετώπισε το φοβερό γίγαντα και με μία πέτρα, που είχε στη σφεντόνα του, του έσπασε το κεφάλι.
Μετά το κατόρθωμά του αυτό δοξάστηκε πολύ. Ο εβραϊκός λαός τον επευφήμησε στο γυρισμό του με την κραυγή: «Ο Σαούλ νίκησε χιλιάδες και ο Δαβίδ νίκησε μυριάδες». Αργότερα, που σκοτώθηκαν ο Σαούλ και ο Ιωνάθαν πολεμώντας τους Φιλισταίους, ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς.
Υπήρξε έξοχος στρατηγός, μεγάλος κυβερνήτης και σπουδαίος ποιητής. Όταν γέρασε, παρέδωσε την εξουσία στον αγαπημένο του γιο Σολομώντα. Πέθανε περί το 962 π.Χ, αφού βασίλευσε για 38 χρόνια.
Ο Δαβίδ μεγάλωσε πολύ το εβραϊκό κράτος, συνέτριψε όλους τους εχθρούς του κι έκανε κατορθώματα, που τον απαθανάτισαν. Πάνω απ’ όλα, όμως, τον δόξασαν οι ψαλμοί του, που είναι έξοχα έργα, με τα οποία προφητεύει τον ερχομό του Ιησού Χριστού.
Γι’ αυτό το λόγο, η μνήμη του τιμάται από τη Χριστιανική Εκκλησία την Κυριακή μετά τη Γέννηση του Ιησού Χριστού ή στις 26 Δεκεμβρίου, όταν δεν μεσολαβεί Κυριακή μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου.
Ο Πεντηκοστός ψαλμός:
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
Ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.
Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διαπαντός.
Σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῆς ἐν τοὶς λόγοις σου, καὶ νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθέ σε.
Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.
Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι.
Ραντιεῖς μὲ ὑσσώπω, καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα.
Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τᾶς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.
Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοὶς ἐγκάτοις μου.
Μὴ ἀπορρίψης με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ.
Ἀπόδος μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον με.
Διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι.
Ρῦσαι μὲ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεὸς, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλώσσα μου τὴν δικαιοσύνην σου.
Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου.
Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἂν ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις.
Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει.
Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τὴ εὐδοκία σου τὴν Σιῶν, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ.
Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα.
Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου