Ο χρόνος δεν έχει πάντα ίδια αποτελέσματα για τη μνήμη. Τις περισσότερες φορές την εξασθενεί, θαμπώνει τις μορφές εκείνων πού έφυγαν, αλλοιώνει τις φωνές τους, αφήνει μόνο μία μελαγχολική ανάμνηση πού ζωντανεύει από ένα μνημόσυνο, μία φωτογραφία, μία επίσκεψη σε έναν τόπο πού κάποτε βρεθήκαμε μαζί.
Είναι όμως και κάποιες φορές, πού ο χρόνος τη μνήμη τη θεριεύει! Είναι για εκείνους πού η παρουσία τους δεν συμπλήρωσε απλώς μία καθημερινότητα, ούτε και διακόσμησε ευχάριστα μία περίσταση.
Είναι για εκείνους πού εντόπισαν ρωγμές και χαλάσματα στην ύπαρξή μας και χώθηκαν διακριτικά για να στηρίξουν, να ενισχύσουν και να παρηγορήσουν.
Αυτών των ανθρώπων η μνήμη είναι μαζί πικρή και γλυκιά. Πικρή, γιατί, ό,τι κι αν λέμε, η απουσία τους είναι εκκωφαντική. Γλυκιά, γιατί, ό,τι κι αν λέμε, η παρουσία τους έχει πάρει το σχήμα της δικής μας ψυχής και κάθε φορά πού καταδυόμαστε στα έγκατά μας, τούς αναγνωρίζουμε και βεβαιωνόμαστε πως δεν πρόκειται να χωριστούμε ποτέ.
Ο μακαριστός Παύλος, Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, ανήκει σε εκείνους πού δίνουν βάρος στο κενό. Στο κενό πού άφησε αλλά και σφράγισε τόσο έντονα, ώστε κάθε απόπειρα αναπλήρωσής του να είναι μάταιη. Άλλωστε, ποιός θέλει αυτή την αναπλήρωση;
Πρόκειται για βεβαιότητα: ένας χρόνος ακόμη, ένας μήνας ακόμη, μία ώρα ακόμη να ήταν μαζί μας, η ζωή μας θα είχε πλουτίσει κι άλλο. Μοιάζουνε όλα με μία συνάντηση έξω από το καθολικό ενός μικρού Μοναστηριού: δύο καρέκλες, ένα τραπεζάκι με λουκουμάκι και δροσερό νερό. Ό,τι πρέπει για να περιγράφει ο λόγος του: Δροσιά και γλύκα!
Να κάθεσαι μαζί του, να συζητάς, αλλά, κυρίως, να ακούς. Να ακούς λόγια νοτισμένα από την εμπειρία, τη συμπόνια, τη διάκριση. Να είσαι γονιός και να τον ακούς να σού λέει να μην στεναχωριέσαι, γιατί ακόμη δεν είδες των παιδιών σου την εξέλιξη. Και να παρηγοριέσαι! Να είσαι νέος άνθρωπος και να τον ακούς να σού λέει πως θ’ ακούσεις πολλά για αγάπες, Ένας όμως μονάχα σ’ αγαπά, χωρίς να περιμένει από σένα τίποτα! Και να γαληνεύεις! Κι όλοι να βλέπουν μια αγκαλιά και να αναρωτιούνται:
«Τού Δεσπότη είναι ή τού Χριστού;». Και πριν προλάβουν ν’ απαντήσουν, να νιώθουν πως η αγκαλιά αυτή τούς καταπίνει και πως δεν έχουν πιά έγνοια για τίποτα.
Δε υπάρχει πιά χρόνος. Όλα γίνονται παρόν. Τώρα μιλά, τώρα ακούμε, τώρα η ψυχή μας γεμίζει απαντοχή.
Και ξαφνικά, χωρίς επίλογο, σηκώνεται απ’ την καρέκλα του και χαιρετά βιαστικά, γιατί μία πρόσκληση ήρθε ξαφνικά και ένας άλλος κόσμος τον καλεί…
Σε κοιτάει.
«Είχα κι άλλα να σού πω», λέει σιγανά και στη ματιά του η φράση συμπληρώνεται χωρίς ήχο: «Άλλος όμως αποφασίζει».
Και φεύγει.
Ξέραμε για αχώνευτο τον θάνατο.
Όχι όμως κι έτσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου