Ένας διαχρονικός και πολυγραφότατος Άγιος!

O Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς.

Πραγματοποίησε θεολογικές και φιλοσοφικές σπουδές και στην αρχή διακονούσε ως διδάσκαλος και κατηχητής στην τοπική εκκλησία της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου.

Όντας ασκητικός και ησυχαστής αποσύρθηκε στο όρος Πηλούσιο, εξ' όυ και το προσωνύμιο ως Πηλουσιώτης, σε μία μικρή μονή.

Εκεί αφοσιώθηκε ακόμη περισσότερο στην μελέτη των Γραφών. Αργότερα ακολουθώντας το σχέδιο του Θεού έλαβε τον βαθμό της Ιεροσύνης ύστερα από Θεία κλίση και εκλέγεται παμψηφεί ηγούμενος της Μονής.

Δεν έπαψε ποτέ να μελετά τις Γραφές και έγραψε χιλιάδες επιστολές αναλύοντας αυτές τις Γραφές πάντα με πνεύμα Θεού.

Σήμερα σώζονται πέραν των 2.000 επιστολών του αναδεικνύοντας τον σε πολυγραφότατο, δείχνοντας το κύρος, το ήθος του και την σοφία του όχι μόνο στην εποχή του αλλά μέχρι και σήμερα

Θεωρούσε αναγκαίο τον έγγαμο βίο αλλά ελαχίστως υποδεέστερο αυτού της παρθενίας.

Η απόψεις του περί της Ιεροσύνης θα μπορούσε να πεί κανείς πως είναι απολύτως διαχρονικές και καυστικές σε αρκετά σημεία και αυτό διότι θεωρούσε την Ιεροσύνη ως την μέγιστη τιμή αφιέρωσης για έναν άνθρωπο αλλά ταυτοχρόνως ως διακονία προς την Κεφαλή της εκκλησίας, του Χριστού, μα και συνάμα ταυτοχρόνως διακονία προς τους αδελφούς και συνανθρώπους του.

Ο Ιερέας, έλεγε, για να είναι γνήσιος πρέπει η αρετή να πηγάζει από της πράξεις του, από τον εσωτερικό του κόσμο, από το βίωμά του και την ανιδιοτελή αγάπη του και όχι ο γενικά και πολλές φορές αόριστα ενάρετος.

Η Ιεροσύνη αποτελεί την μέγιστη των ευθυνών και απαιτεί σκληρή εργασία, πατρική κηδεμονία, μητρική φροντίδα και προστασία, θέλει κόπους και θυσίες αλλιώς δεν μπορεί να επιτευχθεί η τελεία αφιέρωση και διακονία.

Δεν πρέπει να ταυτίζεται, τόνιζε, με την άνεση την πολυτέλεια, την εξουσία και για αυτό πρέπει να διαχωρίζεται η σφοδρή επιθυμία κατάκτησής της από αυτήν την επιθυμίας της Θείας κλίσεως.

Ο Ιερέας είναι ζητιάνος της Αγάπης του Χριστού και ταυτόχρονα μεσίτης αυτής της Αγάπης.

Καυστικότατος στις απόψεις του ήταν ιδιαιτέρως προς τα άτομα που κατέφευγαν σε κριτικές και μάλιστα άδικες.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να κρίνουν το δίκαιο και το σωστό και ακόμη και αυτοί που είναι ικανοί να το διακρίνουν δεν είναι ικανοί να το κρίνουν διότι επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες (κυρίως συναισθήματα) απολύτως φυσιολογικούς και ανθρώπινους, δια αυτό η Κρίση ανήκει μόνο στον Έναν και Δίκαιον Κριτήν αυτόν που γνωρίζει καλύτερα και από τον ίδιο μας τον εαυτό κάθε ψήγματος του εσωτερικού μας κόσμου.

Διακρινόμενος για το συγγραφικό του έργο καθώς για το Πνεύμα Θεού που κατείχε στην ψυχή, στην καρδιά, και στην διάνοια του έκανε τους πάντες να τον σέβονται και να τον εκτιμούν αλλά και να τον συμβουλεύονται. Κοιμήθηκε οσιακά το 440μ.Χ. αφήνοντας ένα μεγάλο συγγραφικό και θεολογικό έργο πίσω του.

Λείψανά του βρίσκονται σε διάφορα μέρη του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στο Άγιον Όρος, σε νησιά του ανατολικού Αιγαίου καθώς και στο Μεσολόγγι.

http://www.romfea.gr/