13 Μαρτίου 1991 - 2021,
30 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακή του κοίμηση
Στὸ τέλος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος μεταδημότευσε γιὰ τὴν Ἄνω Πατρίδα, γιὰ τὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, πλῆθος ἁγιασμένων μορφῶν, Ὁσίων Γερόντων, ποὺ λάμπρυναν τὴν στρατευόμενη Ἐκκλησία μας.
Μεταξὺ αὐτῶν συγκαταλέγεται καὶ ὁ Γέροντας Ἀγαθάγγελος Μιχαηλίδης. Ὁ ἀκούραστος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ, ὁ Γέροντας ποὺ μιμούμενος τὸν Χριστό μας «οὐκ εἶχε ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η΄ 20)· ὁ ἄνθρωπος ποὺ «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι» (Ματθ. κ΄ 28), ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶχε μόνιμα ἀνοικτὴ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τῆς καρδιᾶς του σὲ κάθε ἐμπερίστατο πιστό, στὸν ὁποῖο πρόσφερε τὸ γλυκύτατο μέλι τῆς φιλοξενίας, τῆς ἀγάπης, τῆς πνευματικῆς πατρότητος καὶ τῆς διὰ τῆς ἐξομολογήσεως ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν.
Εἶχε μιὰ μοναδικὴ χάρη ὁ Γέροντας Ἀγαθάγγελος νὰ ἑλκύει ψυχές, νὰ τὶς ἀναπαύει, νὰ γίνεται ὁ καλός τους, ὁ ἀγαθός τους ἄγγελος. Δὲν ὑπῆρχε περίπτωση νὰ τὸν προσέγγιζε κάποιος καὶ νὰ ἔφευγε ἀπαρηγόρητος, ἀπογοητευμένος, λυπημένος, ἀδικαίωτος.
Ἡ καθαρὴ καρδιὰ τοῦ Γέροντος Ἀγαθαγγέλου, ἡ ἁπλοϊκότητά του, ἡ προσευχητική του διάθεση καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Χριστό μας, τὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς του, ἔφερνε πάντοτε χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, στοὺς πνευματικούς του πρόσφυγες. Πῶς ἀλλιῶς μποροῦσε νὰ γίνει, ἀφοῦ ὁ Γέροντας ἦταν κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἐξωτερίκευε τὶς δωρεές Του, «χαράν, εἰρήνην, μακροθυμίαν, πραότητα» (Γαλ. ε΄ 22).
Οὐδέποτε ὁ Γέροντας Ἀγαθάγγελος ἐπεδίωξε νὰ ἀποκτήσει χρήματα καὶ ὅ,τι ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου βλέποντας τὴν ἀνιδιοτέλειά του τοῦ ἔδινε, τὰ μοίραζε σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη, σὲ φτωχοὺς φοιτητὲς καὶ σὲ ἵδρυση εὐαγῶν οἴκων, γιὰ τὴν ἀνακούφιση νέων καὶ γερόντων. Πάντοτε εἶχε σύνθημά του τὶς ρήσεις τοῦ πατριώτη του Ἁγίου Βασιλείου, τοῦ ἐλεήμονος, «τὸ γῆρας περικράτησον, τὴν νεότητα στήριξον».
Γηροκομεῖο στὸν Πειραιᾶ, στέγη φοιτητῶν στὰ Πατήσια καὶ ἡ Μονὴ Καλαμίου στὴν Ἐπίδαυρο εἶναι μερικὰ απὸ τὸ εὐαγῆ ἱδρύματα τοῦ Γέροντος. Στὸ διαμέρισμα τῆς ὁδοῦ Μηδείας στὰ Πατήσια ὁ Γέροντας φιλοξένησε γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα τὴ Γερόντισσα Γαβριηλία, ἡ ὁποία στὸ βιβλίο της τὸν ἀναφέρει ὡς «ἀγαθὸ ἄγγελο». Στοὺς ἱερεῖς ἐπίσης ποὺ ἱερούργησαν στὸν Ἅγιο Λουκᾶ Πατησίων χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὸ Γέροντα Ἀγαθάγγελο ὀνομάζοντάς τον «ἅγιο Γέροντα, Ἀγαθάγγελο Μιχαηλίδη».
Προσφυγόπουλο ἀπὸ τὴν Καππαδοκία μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ μυροβλύζουσα προφορὰ τῶν ἀλησμόνητων πατρίδων συγκινοῦσε ὅλους μας μὲ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν Παναγία μας, τὴν Πορταΐτισσα, καὶ τὸ ὁλικὸ πωλητήριο τῆς καρδιᾶς του στὸν Κύριό μας, πρὸς τὸν ὀποῖο θὰ μποροῦσε ὡς ἄλλος Παῦλος νὰ ἀναφωνεῖ: «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Ἁγιορείτης μοναχός, Ξενοφωντινός, μέχρι τέλους ἔμεινε πιστὸς στὶς μοναχικές του ὑποσχέσεις, προσευχή, παρθενία καὶ ἀκτημοσύνη.
Οὐδέποτε παρέλειψε, ὅση κόπωση καὶ ἂν εἶχε, τὶς προσευχὲς τῆς ἡμέρας, τὶς ὁποῖες ἐπηύξανε μὲ τὴν νοερὰ προσευχὴ καὶ τὶς δεήσεις «ὑπὲρ τῶν ἐντειλαμένων αὐτῷ εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτῶν». Λειτουργοῦσε ἀδιάλειπτα καὶ ἀξιώθηκε πολλῶν θαυμασίων κατὰ τὴν ἱερατική του διακονία. Οἱ κινήσεις του ἦταν πάντα προσεκτικές, ζοῦσε ὡς ἄγγελος ἀσώματος καὶ οὐδέποτε ἐπιδίωξε χρηματικὲς ἀπολαβές, καὶ χαιρόταν γι’ αὐτὸ λέγοντας: «ὁ μισθὸς ἡμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄ 12).
Στὴν Καλαμάτα, ὅπου διακόνησε ὡς Πρωτοσύγκελλος γιὰ μιὰ εἰκοσαετία διακρίθηκε ὡς ὁ πλέον φιλακόλουθος Ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἄριστος ἐξομολόγος, ἀπλανὴς πνευματικὸς καθοδηγητής, πατέρας φιλόστοργος, εὐσυμπάθητος, ἐλεήμων, ἀφιλάργυρος, εὐπροσήγορος καὶ μὲ κενωτικὴ ἀγάπη ποὺ ἀνέπαυε ὅλο τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Ἐδῶ γνωρίσθηκε καὶ μὲ τοὺς μεγάλους σύγχρονους πατέρες, Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο, Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τὸν νῦν Μητροπολίτη Σπάρτης Εὐστάθιο Σπηλιώτη καὶ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελέτιο Καλαμαρᾶ.
Μιὰ τοπικὴ ἐφημερίδα ἔγραφε γι’ αὐτόν: «Ποιὸς κτύπησε τὴ θύρα τοῦ κελλιοῦ του καὶ δὲν τοῦ ἄνοιξε; Ποιὸς ζήτησε τὴ βοήθειά του καὶ τοῦ τὴν ἀρνήθηκε; Ποιὸς τοῦ ὑπέδειξε πάσχοντες καὶ ἐνδεεῖς καὶ δὲν ἔσπευσε νὰ ἔλθει ἀρωγός; Ποιὸς τέλος κατέφυγε σὲ αὐτὸν γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα του, πνευματικό, οἰκογενειακό, οἰκονομικό, καὶ δὲν βρῆκε παραμυθία καὶ συμπαράσταση στοργικὴ καὶ πατρική;».
Τοὺς βρῆκε ὅλους ὀδυρομένους γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ ζώου, ποὺ εἶχε ἄμεσο ἀντίκτυπο καὶ στὴν ζωὴ ὄλης τῆς οἰκογενείας. Ἡ εὐαίσθητη καρδιά του εἶχε πονέσει στὸ ἄκουσμα τοῦ συμβάντος καὶ εἶχε σπεύσει ὁ ἴδιος νὰ ἀγοράσει ἄλλο καταβάλλοντας καὶ προκαταβάλλοντας τὸν μισθό του. Ἔστι, μὲ χαρὰ τοὺς ἀνακοίνωσε ὅτι εἶχε ἤδη παραγγείλει νὰ τοὺς φέρουν ἄλλο λέγοντας:
-Ἐ΄ παιδιά μου, σὲ μισὴ ὥρα ἀπ’ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σας θὰ εὑρίσκεται ἕνα ἄλογο νέο καὶ πιὸ γερὸ γιὰ τὶς δουλειές σας.
Ὅταν πάλι σὲ μιὰ περιοχὴ τῆς Μεσσηνίας ἡ φωτιὰ εἶχε καταστρέψει σπίτια, εἶχε κάψει δένδρα καὶ ζῶα καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν καταπικραμένοι, ἀφοῦ τὰ ἔχασαν ὅλα σὲ μιὰ στιγμὴ, ὁ ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος Παππούλης τοὺς στήριξε μὲ τὸ καρδιακὸ κήρυγμα μὲ τὴν Ἱερὴ Παράκληση ποὺ ἔψαλε στὸ χωριό τους.
Μετὰ ἐπισκέφθηκε μιὰ πολύτεκνη οἰκογένεια μὲ ἕξη παιδιά, ποὺ τῆς καταστράφηκαν μέχρι καὶ τὰ οἰκόσιτα ζῶα καὶ τοὺς ἔδωσε μιὰ κατσίκα γαλακτοφόρα τὴν ὁποία ἀγόρασε, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὸ γάλα τῶν παιδιῶν.
Φιλόπονος ἐργάτης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀμπελῶνος ὁ Γέροντας Ἀγαθάγγελος, ἔσπερνε τὸν σπόρο τῆς σωτηρίας, φύτευε στὶς καρδιὲς τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τὶς λίπαινε μὲ τὸ δυναμωτικὸ λίπασμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὶς καθάριζε ἀπὸ τὰ ζιζάνια τῶν παθῶν, τῶν λογισμῶν, τῶν αἱρέσεων.
Ἦταν δοσμένος ὁλοκληρωτικὰ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶ ψυχῶν καὶ δὲν ἄφηνε χρόνο στὸν πονηρὸ νὰ ἐπέμβει καὶ νὰ τὶς καταστρέψει. Ἔτρεχε νὰ προλάβει καὶ νὰ τὶς ἁρπάξει ἀπὸ τὶς ἐνέδρες του.
Ὁ ἁγιασμένος πνευματικός μας πατέρας ξεκούρασε κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι του χιλιάδες ἀνθρώπους, στοὺς ὁποίους ἔδειξε τὸν ἴσιο δρόμο μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ μὲ χαρακτηριστικὴ διάκριση, χρησιμοποιώντας μάλιστα περισσότερο τὴν ἐπιείκεια καὶ λιγότερο τὴν αὐστηρότητα ποὺ κάποτε σκληρύνει τὸν ἄνθρωπο.
Γνώριζε ὁ Γέροντας τὴν ἀκρίβεια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὁ ἴδιος ἦταν ἀκριβὴς στὴν συμπεριφορά του. Βίωνε ἀπόλυτα τὴν πνευματικὴ ζωή, ἐκινεῖτο μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἐναρμονιζόταν πλήρως μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ὅπως μᾶς τοὺς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ νεωτεριστικὲς διδασκαλίες καὶ ἑρμηνεῖες, τοῦ κόσμου, τοῦ αἰῶνος μας τοῦ ἀπατεῶνος, ποὺ θέλουν νὰ περάσουν κάποιοι καὶ οἱ ὁποῖες παραποιοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Ζοῦσε τὴν παραδεδομένη ἀκρίβεια καὶ τὴν ἐπέβαλλε στὰ πνευματικά του παιδιά, ἄσχετα ἂν σὰν φιλόστοργος πατέρας γιὰ τὶς συνεχεῖς μας πτώσεις ἐφάρμοζε ἐνίοτε τὴν «οἰκονομία». Οὐδέποτε, ὅμως, θεωροῦσε ὅτι ἡ ἀκρίβεια ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν οἰκονομία.
Τὴν ἀκρίβεια τοῦ Πηδαλίου μὲ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς νόμους ποὺ ἔχει καταγράψει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὁ Ἁγιορείτης, τὴν τηροῦσε, ἂν καὶ ὅπως τὸ πηδάλιο, δηλαδή, τὸ τιμόνι τοῦ πλοίου ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν ἔμπειρο καπετάνιο, στρίβεται πότε ἀριστερά, πότε δεξιά, ἔτσι καὶ αὐτὸς τὸ χειριζόταν κατάλληλα, ἀρκεῖ αὐτὸ νὰ γινόταν γιὰ λόγους σωτηρίας τῆς ψυχῆς.
Καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἐξομολογουμένων ὁ ἔμπειρος πνευματικός, ὁ Γέροντας Ἀγαθάγγελος, σὰν καπετάνιος, ὁδηγοῦσε τὸ καράβι τῆς κάθε ψυχῆς μὲ τὸ εὐέλικτο Πηδάλιο παίρνοντας ὁ ἴδιος τὴν εὐθύνη τῆς ψυχῆς τοῦ ἐξομολογουμένου.
Κάποτε ἕνας πιστός, ποὺ δὲν εἶχε σχέση μὲ τὴν ἐξομολόγηση, πλησίασε τὸν τότε Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Δασκαλάκη. Στὴν συζήτηση ἐπάνω τοῦ εἶπε ὅτι δὲν ἐξομολογεῖται γιατὶ φοβᾶται τοὺς κανόνες ποὺ οἱ πνευματικοὶ ἐπιβάλλουν.
Ὁ Μητροπολίτης χαμογέλασε καὶ τοῦ εἶπε:
-Δὲν ἔχεις παρὰ νὰ πᾶς στὸ «Ἀφετεῖο»!
Ἦταν ὁ «πνευματικὸς τῆς Καλαμάτας», τὸ ἀφετεῖο τῶν ψυχῶν, ὁ Γέροντας ποὺ παρεῖχε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μὲ τὸ διακριτικὸ χάρισμα τοῦ «ἐνοικοῦντος» σὲ αὐτὸν Παρακλήτου Πνεύματος
Ὡς ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πεντέλης, ὁ πατὴρ Ἀγαθάγγελος ἐπέδειξε τὴ μεγάλη πνευματική του κατάρτιση καὶ τὴν ἀκεραιότητα στὴν τήρηση τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, στὶς ὁποῖες ἦταν πάντοτε παρὼν καὶ προσευχόμενος.
Παρέμεινε γιὰ δύο χρόνια Καθηγούμενος στὸ μεγάλο αὐτὸ Μοναστήρι, ἀλλὰ ὑπέβαλε παραίτηση χάριν τῆς πνευματικῆς του ὁλοκληρώσεως καὶ τῆς ἀφοσιώσεώς του στὸ πνευματικὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως ψυχῶν.
Στὸν Ἅγιο Λουκᾶ Πατησίων λειτουργοῦσε σχεδὸν καθημερινά, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν ἦταν ἡ ἑβδομάδα ὑπηρεσίας του, θεωρώντας ὑποχρέωσή του τὴν καθημερινὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ μας καὶ τὴν μυστηριακὴ ἕνωση μαζί Του. Αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία του γνώριζαν οἱ συλλειτουργοί του ποὺ τοῦ ζητοῦσαν νὰ λειτουργήσει γι’ αὐτούς, ὅπως πάντοτε ἔπραττε μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ ἐσωτερικὴ ἱκανοποίηση.
Μετὰ τὴ συνταξιοδότηση του παρέμεινε στὸ Γουδὶ φιλοξενούμενος καὶ διακονούμενος ἀπὸ τὴν εὐλαβεστάτη δασκάλα κ. Ἰωάννα Μαρκοπούλου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν συνήθεια τοῦ Γέροντος εἶχε πάντοτε τὴν πόρτα τοῦ διαμερίσματός της ἀνοικτὴ σὲ κάθε πνευματικὸ παιδὶ τοῦ Γέροντος.
Ταυτόχρονα μετέβαινε στὴν τότε νεοσύστατη Ἱερὰ Μονὴ Καλαμίου Ἀργολίδος, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε Πνευματικὸς καὶ νέος κτίτορας. Τὸ πνευματικό του τέκνο, ὁ Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος, ἔγραφε: «Ὁ πατὴρ Ἀγαθάγγελος διακρινόταν γιὰ τὴν παιδική του ἁπλότητα, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀφάνεια, καὶ πρὸ πάντων γιὰ τὴν γνήσια καὶ εἰλικρινῆ ἀγάπη του πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ μάλιστα τὸν πονεμένο. Ἦταν ἀληθινὸς ποιμένας καὶ στοργικὸς πατέρας».
-Γέροντα, πῶς γίνεται τὰ πνευματικά σας παιδιὰ νὰ ἐκλέγονται Ἐπίσκοποι καὶ ἐσεῖς ὄχι;
Καὶ ἐκεῖνος μὲ ταπεινὸ πάντοτε φρόνημα καὶ μὲ τὴν χαρακτηριστική του Καππαδοκικὴ προφορὰ ἀπάντησε:
-Ἐμένα μὲ ἔχουν μόνο γιὰ παραγέμισμα!
Ὁ ἄδολος, ἀνεπίληπτος, ἁπλός, σεμνός, διακριτικὸς Γέροντας μὲ τὸ ἀπαράμιλλο ἦθος, τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ τὸ βιωμένο παράδειγμα κοιμήθηκε τὸν ὕπνο τῶν δικαίων στὶς 13 Μαρτίου τοῦ 1991, τοῦ ἔτους κοιμήσεως τοῦ πατρὸς Ἰακώβου Τσαλίκη, τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου καὶ τοῦ ὑμνογράφου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.
Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία του πάνδημος ἐψάλη στὴ Μονὴ τοῦ Καλαμίου, ὅπου καὶ ἐτάφη ἐντὸς σπηλαιώδους ναϋδρίου εἰδικὰ πρὸς τοῦτο ἀνεγερθέντος. Ἐπικήδειο μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐκφώνησε καὶ ὁ νῦν Μηροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών, ὁ ὁποῖος ἐκδόθηκε σὲ ἰδιαίτερο τεῦχος μὲ τίτλο «Ἀγαθάγγελος ὁ ἁπλοῦς».
Ἔγραφε ὁ Γέροντας στὸ ἡμερολόγιό του: «Εὐχαριστῶ τὸν Θεόν, τὸν Σωτήρα μου, διότι ἀπὸ νήπιο μὲ ἔκαμε νὰ ἀγαπῶ μέχρι τρέλας τὸ θυσιαστήριό Του, νὰ θέλω νὰ ὑπηρετῶ Αὐτὸν καὶ μόνον Αὐτόν, καὶ νὰ ἐπιθυμῶ νὰ εὕρω τὴν εὐτυχία μου καὶ τὴν χαρά μου μόνο κοντά Του.
Ὁ λόγιος καὶ θεόσοφος Γέροντας, ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἔλεγε περὶ αὐτοῦ: «Ὁ πατὴρ Ἀγαθάγγελος εἶναι ὅ,τι λέει τὸ ὄνομά του».
Στὸ ἀναμνηστικὸ ποὺ ἐξέδωσαν τὰ πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ Γέροντος, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε, ὑπάρχει ἡ ἑξῆς ἀκροστιχίδα ψαλλομένη κατὰ τὸ «Τὴν σοφίαν καὶ λόγον» εἰς ἦχον πλ. δ΄.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου